Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Roman Wiatrowski (spr.), Sędzia NSA Danuta Oleś, Sędzia WSA (del.) Halina Adamczewska - Wasilewicz, Protokolant Krzysztof Zaleski, po rozpoznaniu w dniu 9 maja 2017 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej Ministra Finansów (obecnie Szefa Krajowej Administracji Skarbowej) od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 11 lutego 2015 r., sygn. akt VIII SA/Wa 592/14 w sprawie ze skargi Wójta Gminy J. na interpretację indywidualną Ministra Finansów z dnia 27 marca 2014 r., nr [...] w przedmiocie podatku od towarów i usług postanawia: 1) uchylić zaskarżony wyrok w całości, 2) odrzucić skargę, 3) zwrócić Wójtowi Gminy J. ze środków Skarbu Państwa (Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie) kwotę 200 (słownie: dwieście) złotych tytułem wpisu sądowego uiszczonego od skargi.
1. Wyrokiem z 11 lutego 2015 r., VIII SA/Wa 592/14, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie uchylił zaskarżoną przez Wójta Gminy J. interpretację indywidualną Ministra Finansów z 27 marca 2014 r. w przedmiocie podatku od towarów i usług.
2. Przedstawiając stan faktyczny sprawy WSA w Warszawie przypomniał, że wnioskiem złożonym 24 lutego 2014 r. Gmina J. (dalej: Gmina, wnioskodawczyni, skarżąca, zainteresowana) zwróciła się o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej opodatkowania czynności polegającej na odpłatnym udostępnianiu przystanków komunikacyjnych operatorowi lub przewoźnikom.
Przedstawiając stan faktyczny wnioskodawczyni podała, że w związku z wejściem w życie 1 marca 2011 r., ustawy z 16 grudnia 2010 r. o publicznym transporcie zbiorowym (Dz. U. z 2011 r. Nr 5, poz. 13; dalej: u.p.t.z. ) na podstawę art. 16 ustawy, Gmina pobiera opłaty za korzystanie z przystanków komunikacyjnych, których właścicielem lub zarządzającym jest jednostka samorządu terytorialnego, przez operatorów lub przewoźników.
Zgodnie z Uchwałą Rady Gminy z 15 marca 2013 r., w sprawie określenia przystanków komunikacyjnych, których właścicielem lub zarządzającym jest Gmina, warunków i zasad korzystania z tych obiektów, oraz ustalenia stawek opłat za korzystanie z nich - oplata za 1 (jedno) zatrzymanie środka transportu na przystanku wynosi 0,05 zł (pięć groszy).
W związku z przedstawionym opisem stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego Gmina zadała pytania:
1) Czy opłata za korzystanie z przystanków komunikacyjnych podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług VAT w wysokości 23 % ?
2) Czy do opłaty 0,05 zł naliczyć kwotę podatku, czy kwota 0,05 zł powinna zawierać kwotę należnego podatku ?
Przedstawiając własne stanowisko w sprawie wnioskodawczyni stwierdziła, że obowiązek uiszczenia opłaty wynikającej z art. 16 u.p.t.z. wynika z przepisów prawa i jest ustawowym obowiązkiem przewoźnika. Opłaty za korzystanie z przystanków nie są opodatkowane VAT-em i nie podlegają temu podatkowi, co wynika z art. 15 ust. 1 ustawy. Opłaty mają charakter administracyjny, a nie cywilnoprawny, są daniną publiczną i wynikają wprost z przepisów prawa.
DIS, działając w imieniu Ministra Finansów, w wydanej interpretacji indywidualnej z 27 marca 2014 r. uznał stanowisko przedstawione we wniosku za nieprawidłowe.
Organ wskazał, że w myśl art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054, z późn. zm.; dalej: ustawa o VAT), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.
Natomiast, zgodnie z art. 15 ust. 6 ustawy o VAT, nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych. Powyższy zapis jest odzwierciedleniem art. 13 Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. z 2006 r. Nr L347, s. 1 ze zm.; dalej: dyrektywa 2006/112).