Naczelny Sąd Administracyjny w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Edyta Anyżewska (spr.), Sędziowie NSA Antoni Hanusz, Ewa Kwarcińska, Protokolant Tomasz Grzybowski, po rozpoznaniu w dniu 20 września 2005 r. na rozprawie w Wydziale II Izby Finansowej skargi kasacyjnej Anny B. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 1 czerwca 2004 r. sygn. akt I SA/Łd 1283/03 w sprawie ze skargi Anny B. na decyzję Izby Skarbowej w Ł. z dnia 4 sierpnia 2003 r. (...) w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za 1998 r. postanowił: odrzucić skargę kasacyjną.
Zaskarżonym wyrokiem z dnia 1 czerwca 2004 r. I SA/Łd 1283/03 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi oddalił skargę Anny B. na decyzję Izby Skarbowej w Ł. z dnia 4 sierpnia 2003 r., wydaną po rozpatrzeniu odwołania od decyzji tego samego organu odmawiającej stwierdzenia nieważności ostatecznej decyzji w sprawie podatku dochodowego od osób fizycznych za 1998 r.
Anna B. w dniu 9 kwietnia 2003 r., powołując się na art. 247 par. 1 pkt 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa /Dz.U. nr 137 poz. 926 ze zm./ złożyła wniosek o stwierdzenie nieważności ostatecznej decyzji (...) Urzędu Skarbowego Ł.-B. z dnia 12 marca 2003 r., którą organ ten, po ponownym rozpoznaniu sprawy określił podatniczce zobowiązanie podatkowe w podatku dochodowym od osób fizycznych za 1998 r. W decyzji nie uwzględniono w kosztach uzyskania przychodu części wydatków poniesionych na zakup usług transportowych, niektórych zakupów materiałów budowlanych oraz usługi zwałki urobku.
W uzasadnieniu wniosku o stwierdzenie nieważności tej decyzji podatniczka podkreśliła, że zakwestionowane koszty związane były z prowadzoną działalnością, a nienależyte ich udokumentowanie nie powinno stanowić przeszkody do ich uwzględnienia, skoro okoliczności te można wyjaśnić innymi dowodami /zeznaniami świadków/.
Izba Skarbowa w Ł. odmówiła stwierdzenia nieważności decyzji Urzędu Skarbowego. W uzasadnieniu decyzji podkreślono, że stwierdzenie nieważności decyzji, stanowiące wyjątek od zasady trwałości decyzji, zawartej w treści art. 128 Ordynacji podatkowej wymaga bezpośredniego ustalenia, że decyzja dotknięta jest jedną z wad określonych w art. 257 par. 1 ustawy. Zgodnie z art. 247 par. 1 pkt 3 Ordynacji podatkowej, organ podatkowy stwierdza nieważność decyzji, która została wydana z rażącym naruszeniem prawa. Natomiast rażące naruszenie prawa zachodzi jedynie wówczas, gdy istnieje oczywista sprzeczność pomiędzy treścią przepisu a rozstrzygnięciem zawartym w decyzji. Nie stanowi rażącego naruszenie prawa odmienna interpretacja przepisów prawa i dokonana ocena zdarzenia. Izba Skarbowa zaakcentowała, że uruchomienie nadzwyczajnego trybu postępowania, jakim jest wniosek o stwierdzenie nieważności decyzji, nie może być traktowane jako instytucja służąca ponownemu merytorycznemu rozpoznaniu sprawy.
W odwołaniu od powyższej decyzji podatniczka podnosząc zarzut rażącego naruszenia przepisów prawa materialnego oraz przepisów prawa procesowego - art. 122, art. 187 i art. 191 Ordynacji podatkowej poprzez nie wyjaśnienie stanu faktycznego sprawy oraz przekroczenie granicy swobodnej oceny dowodów, wniosła o uchylenie i stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji. W uzasadnieniu podkreśliła, że Izba Skarbowa, powinna po przeprowadzeniu dokładnej analizy zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, ocenić trafność podjętych przez organ podatkowy pierwszej instancji czynności prowadzących do podjęcia kwestionowanego rozstrzygnięcia.