Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Grzegorz Krzymień, Sędziowie NSA Edyta Anyżewska (spr.), Sylwester Marciniak, Protokolant Barbara Mróz, po rozpoznaniu w dniu 23 sierpnia 2005 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej Burmistrza Gminy K. od postanowienia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 21 kwietnia 2004 r. sygn. akt I SA/Kr 237/04 w sprawie ze skarg Gminy K. na decyzje Samorządowego Kolegium Odwoławczego w K. z dnia 31 grudnia 2003 r. (...) w przedmiocie opłaty skarbowej p o s t a n a w i a odrzucić skargę kasacyjną.
Zaskarżonym postanowieniem z dnia 21 kwietnia 2004 r. I SA/Kr 237/04 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie odrzucił 9 skarg Gminy K. na decyzje Samorządowego Kolegium Odwoławczego w K. z dnia 31 grudnia 2003 r. (...) w przedmiocie opłaty skarbowej.
Sąd - na podstawie art. 111 par. 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. o postępowaniu przed sądami administracyjnymi /Dz.U. nr 153 poz. 1270 ze zm./ zwanej dalej w skrócie p.p.s.a. - połączył sprawy z tych skarg do wspólnego rozpoznania i rozstrzygnięcia - I SA/Kr 237/04 z uwagi na jednolitość podmiotową i przedmiotową.
Gmina K., reprezentowana przez Burmistrza, wniosła skargi na decyzje Samorządowego Kolegium Odwoławczego w K., którymi organ odwoławczy uchylił decyzje Burmistrza Gminy K. w sprawie odmowy stwierdzenia nadpłaty i orzekł co do istoty, stwierdzając w poszczególnych sprawach nadpłaty w określonej wysokości w opłacie skarbowej, wniesionej przez przedsiębiorców za wydanie przez organ gminy zezwolenia na sprzedaż napojów alkoholowych.
Wojewódzki Sąd Administracyjny uznał, że wniesienie skargi przez gminę oznacza, że wniósł ją organ, który wydał w sprawie decyzje w I instancji.
Z uwagi na niedopuszczalność takich skarg WSA - na podstawie art. 58 par. 1 pkt 6 p.p.s.a. orzekł o ich odrzuceniu, powołując się na utrwalone orzecznictwo Naczelnego Sądu Administracyjnego i omawiając orzeczenia Sądu wydane na tle pojęcia strony w postępowaniu administracyjnym /postanowienie z 15.10.1990 r. SA/Wr 990/90 - ONSA 1990 nr 4 poz. 7 postanowienie z dnia 28.12.1990 r. SA/Wr 1202/90 wyrok NSA z 12.01.94 II SA 1971/93, wyrok NSA z 31.01.1995 r. II SA 1625/94, uchwałę Składu Pięciu Sędziów NSA z 9.10.2000 r. FPK 14/00 - ONSA 2001 nr 1 poz. 17/. Sąd uznał, że poglądy wypowiedziane na tle stosowania Kpa pozostały aktualne po wejściu w życie Ordynacji podatkowej i p.p.s.a.
W skardze kasacyjnej wniesionej przez Burmistrza Gminy K. zaskarżono powołane postanowienie w całości zarzucając, że narusza ono prawo materialne przez odmowę skarżącemu charakteru strony oraz prawa do wniesienia skargi na decyzje SKO w K.
Wskazując na powyższą podstawę wniesiono o:
1. uchylenie zaskarżonego postanowienia w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie,
2. zasądzenie od strony przeciwnej /jako tę stronę wskazano WSA/ zwrotu kosztów postępowania według obowiązujących norm.
Według skarżącego uzasadnienie zaskarżonego powołuje się na orzeczenia NSA, które dotyczą jedynie definicji strony w postępowaniu administracyjnym, nie zaś jak twierdzi WSA - strony w postępowaniu sądowoadministracyjnym.
Treść art. 28 i 29 Kpa różni się od art. 32 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi /Dz.U. nr 153 poz. 1270/. Art. 28 Kpa stanowi, iż stroną jest każdy, czyjego interesu prawnego lub obowiązku dotyczy postępowanie, albo kto żąda czynności organu ze względu na swój interes prawny lub obowiązek. Natomiast zgodnie z art. 32 p.p.s.a. stroną w postępowaniu w sprawie sądowoadministracyjnej jest skarżący oraz organ, którego działanie lub bezczynność jest przedmiotem skargi. Z powyższych definicji można wysnuć wnioski o następującej treści: