1. Przepisy par. 2, par. 3, par. 4, par. 5 i par. 7 zarządzenia Ministra Finansów z dnia 12 listopada 1983 r. w sprawie zezwolenia dewizowego dla przedsiębiorstw zagranicznych i przedsiębiorstw z udziałem zagranicznym /M.P. nr 39 poz. 229; zm. M.P. 1986 nr 14 poz. 97/ są niezgodne z przepisami art. 11, art. 8 pkt 5 i art. 34 ust. 1 ustawy z dnia 22 listopada 1983 r. Prawo dewizowe /Dz.U. nr 63 poz. 288/ i art. 27 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o zasadach prowadzenia na terytorium Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej działalności gospodarczej w zakresie drobnej wytwórczości przez zagraniczne osoby prawne i fizyczne /t.j. Dz.U. 1985 nr 13 poz. 58/.
2. Przepisy par. 5, par. 6, par. 9 i par. 10 zarządzenia Prezesa Narodowego Banku Polskiego z dnia 12 listopada 1983 r. w sprawie rachunków bankowych przedsiębiorstw zagranicznych, przedsiębiorstw z udziałem zagranicznym i zagranicznych podmiotów gospodarczych oraz wysokości oprocentowania wkładów gromadzonych na tych rachunkach /M.P. nr 39 poz. 231; zm. M.P. 1988 nr 5 poz. 50/ są niezgodne z przepisami art. 18 ust. 1 i art. 19 ustawy z dnia 26 lutego 1982 r. - Prawo bankowe /Dz.U. nr 7 poz. 56; zm. Dz.U. 1983 nr 71 poz. 318 i Dz.U. 1987 nr 33 poz. 181/ i z art. 27 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o zasadach prowadzenia na terytorium Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej działalności gospodarczej w zakresie drobnej wytwórczości przez zagraniczne osoby prawne i fizyczne /t.j. Dz.U. 1985 nr 13 poz. 58/, 3. Ustala trzymiesięczny termin, licząc od dnia doręczenia niniejszego orzeczenia, w którym powinna zostać usunięta niezgodność wymienionych w pkt 1 przepisów zarządzenia Ministra Finansów z dnia 12 listopada 1983 r. z przepisami art. 11, art. 8 pkt 5 i art. 34 ust. 1 ustawy z dnia 22 listopada 1983 r. Prawo dewizowe i art. 27 ustawy z dnia 6 listopada 1982 r. o zasadach prowadzenia na terytorium Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej działalności gospodarczej w zakresie drobnej wytwórczości przez zagraniczne osoby prawne i fizyczne oraz wymienionych w pkt 2 przepisów zarządzenia Prezesa Narodowego Banku Polskiego z dnia 12 listopada 1983 r. z przepisami art. 18 ust. 1 i art. 19 ustawy z dnia 26 lutego 1982 r. - Prawo bankowe oraz z art. 27 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o zasadach prowadzenia na terytorium Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej działalności gospodarczej w zakresie drobnej wytwórczości przez zagraniczne osoby prawne i fizyczne; w wypadku nieusunięcia tych niezgodności wymienione wyżej przepisy zarządzenia Ministra Finansów z dnia 12 listopada 1983 r. i zarządzenia Prezesa Narodowego Banku Polskiego z dnia 12 listopada 1983 r. tracą moc z upływem tego terminu w zakresie ustalonym w niniejszym orzeczeniu.
Zgodnie z art. 2 ustawy z dnia 29 kwietnia 1985 r. o Trybunale Konstytucyjnym badanie zakwestionowanego aktu normatywnego przebiega w następujących płaszczyznach:
a) treść aktu,
b) kompetencja organu, który wydał ten akt,
c) dochowanie ustawowego trybu wymaganego do wydania takiego aktu.
Zbadanie kwestionowanego aktu normatywnego we wskazanych wyżej trzech aspektach wymaga niekiedy uwzględnienia jako podstawy kontroli także norm ustawowych pominiętych we wniosku. Do ustalania, czy podlegający kontroli Trybunału Konstytucyjnego akt normatywny mieści się w granicach ustawowego upoważnienia nie zawsze wystarczy jego ocena przeprowadzona z uwzględnieniem przepisu zawierającego owo upoważnienie. Często konieczne jest również badanie przeprowadzone z punktu widzenia innych norm ustawowych odnoszących się bezpośrednio lub pośrednio do materii będącej przedmiotem ocenianego aktu. Zgodność tego aktu z wspomnianymi normami ustawowymi jest bowiem również warunkiem jego legalności.
Trybunał Konstytucyjny uważa za stosowne, na podstawie art. 5 ustawy z dnia 29 kwietnia 1985 r. o Trybunale Konstytucyjnym zasygnalizować Sejmowi konieczność zmiany Prawo bankowe. Na tle obowiązującego Prawa bankowego, powiązanie podmiotów z jednym bankiem znajduje oparcie w obowiązujących przepisach ustawy. Jednakże stan taki stał się niewłaściwy. Przyjęte rozwiązanie nie jest dostosowane do potrzeb i założeń reformy gospodarczej.
(...) Nowe struktury bankowe oraz zmienione reformą założenia finansowania i kredytowania powinny znaleźć odbicie w ustawie Prawo bankowe, która w tym zakresie odbiega od nowych założeń i nie jest z nimi zsynchronizowana oraz spójna.