1. Przepisy ustępu 1 i 3 decyzji Nr 4 Ministra Przemysłu i Handlu z dnia 9 kwietnia 1992 r. /nie publikowana/, są zgodne z art. art. 1 i 7 przepisów konstytucyjnych, utrzymanymi w mocy przez art. 77 Ustawy Konstytucyjnej z dnia 17 października 1992 r. o wzajemnych stosunkach między władzą ustawodawczą i wykonawczą Rzeczypospolitej Polskiej oraz o samorządzie terytorialnym /Dz.U. nr 84 poz. 426/, bowiem nie naruszają konstytucyjnych zasad: sprawiedliwości i ochrony własności.
2. Decyzja Nr 4 Ministra Przemysłu i Handlu z dnia 9 kwietnia 1992 r. /nie publikowana/ jest w całości niezgodna z art. 56 ust. 3 Ustawy Konstytucyjnej z dnia 17 października 1992 r. o wzajemnych stosunkach między władzą ustawodawczą i wykonawczą Rzeczypospolitej Polskiej oraz o samorządzie terytorialnym /Dz.U. nr 84 poz. 426/, bowiem będąc aktem normatywnym wydana została bez uprawnienia ustawowego.
Trybunał Konstytucyjny równocześnie stwierdza, że na podstawie art. 9 ust. 1 i art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 29 kwietnia 1985 r. o Trybunale Konstytucyjnym /t.j. Dz.U. 1991 nr 109 poz. 470/ decyzja Nr 4 Ministra Przemysłu i Handlu z dnia 9 kwietnia 1992 r. /nie publikowana/, z zastrzeżeniem wynikającym z art. 9 ust. 2 tej ustawy, podlega uchyleniu zgodnie z treścią orzeczenia nie później niż w terminie trzech miesięcy od przedłożenia orzeczenia ministrowi Przemysłu i Handlu.
W przeciwnym razie przepisy te w zakresie objętym orzeczeniem tracą moc z upływem trzymiesięcznego terminu.
Decyzja Nr 4 Ministra Przemysłu i Handlu z dnia 9 kwietnia 1992 r. zawiera przepisy dające podstawę do interwencji norm o charakterze abstrakcyjnym i generalnym. W szczególności prowadzi do generalnego uchylenia ulg, które zostały przyznane określonym grupom pracowniczym /nie zaś indywidualnie oznaczonym podmiotom/ w decyzjach byłych Ministrów Górnictwa i Energetyki oraz Energetyki i Energii Atomowej wydanych po 1971 r. Decyzja Nr 4 wydana została przez Ministra Przemysłu i Handlu, który jest jednym z podmiotów określonych w art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 29 kwietnia 1985 r. o Trybunale Konstytucyjnym /Dz.U. 1991 nr 109 poz. 470; zm. Dz.U. 1993 nr 47 poz. 213/ i mimo swojej nazwy nosi znamiona "aktu normatywnego" w rozumieniu tej ustawy. Trybunał Konstytucyjny stwierdził niejednokrotnie, iż ustawa o Trybunale Konstytucyjnym uzależnia objęcie kontrolą aktów normatywnych jedynie od ustanawiania przez nie norm prawnych. "Z tego punktu widzenia forma aktu normatywnego nie ma znaczenia. Aktem takim może być nie tylko zarządzenie (...) ale nawet instrukcja czy regulamin" /U 4/90 OTK 1990 poz. 10/. Zgodnie z innym orzeczeniem Trybunału Konstytucyjnego. "W doktrynie przeważa pogląd, że akt normatywny jest aktem ustanawiającym normy prawne o charakterze generalnym /a więc kierowanym do pewnej klasy adresatów wyróżnionych z uwagi na jakąś wspólną cechę/ i abstrakcyjnym, to znaczy ustanawiającym pewne wzory zachowań (...).
Za akty normatywne należy zatem uznać także instrukcje, regulaminy, itp. w tych wypadkach, gdy zawierają one normy o charakterze generalno-abstrakcyjnym, obowiązujące określone grupy adresatów. Akty o treści normatywnej, wydane jako akty kierownictwa wewnętrznego muszą być traktowane jako akty normatywne, mimo ich wadliwości, tym bardziej, jeżeli na ich podstawie są podejmowane decyzje stosowania prawa w określonych sprawach" /U 15/88 OTK 1989 poz. 10/.
Tak więc kwestionowana decyzja Nr 4 Ministra Przemysłu i Handlu z dnia 9 kwietnia 1992 r. /nie publikowana/ uchylające prawo do ulgowej taryfy elektrycznej określonym grupom pracowniczym, należy do kategorii aktu normatywnego podlegającego stosownie do art. 1 ust. 1 pkt 2 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym kognicji Trybunału Konstytucyjnego.
Meritum sprawy tkwi w rozstrzygnięciu problemu, czy dokonane na mocy decyzji Nr 4 /niewątpliwe co do skutków/ pozbawienie określonych kategorii osób praw nabytych, dokonane zostało z naruszeniem zasady demokratycznego państwa prawnego, urzeczywistniającego zasady sprawiedliwości społecznej /art. 1 przepisów konstytucyjnych/.
Zgodnie z ugruntowanym orzecznictwem Trybunału KOnstytucyjnego, zasada ochrony praw nabytych - zawierająca się w pojęciu demokratycznego państwa prawnego - nie ma charakteru bezwzględnego. W szczególności, jeżeli utrzymanie pewnych nabytych praw w zmieniającej się sytuacji gospodarczej kraju oznaczałoby niesprawiedliwe uprzywilejowanie pewnych tylko grup społecznych - dopuszczalne jest ograniczające modyfikowanie tychże praw /por. K 12/90 - OTK 1990 poz. 7/. Ochroną prawną nie mogą też być obejmowane prawa ustanowione niesprawiedliwie, przy czym zasada sprawiedliwości społecznej - jako expressis verbis wysłowiona w treści art. 1 przepisów konstytucyjnych - posiada pierwszeństwo przed zasadą ochrony praw nabytych, wyprowadzoną z tegoż przepisu w drodze wykładni /por. też orzeczenie z dnia 22 sierpnia 1990 r. K 7/90 - OTK 1990 poz. 5/.