1. Przepisy par. 13, par. 14, par. 15 i par. 17 rozdziału 3 Regulaminu miejscowej służby telefonicznej /V Tf-4/ z dnia 22 sierpnia 1974 r. ustanowionego przez Dyrektora Departamentu Służby Telekomunikacyjnej Ministra Łączności, zmienionego nowelą tego regulaminu z dnia 7 marca 1985 r. /Nr TLM51010/, wydanego przez tegoż Dyrektora w ramach kompetencji przysługujących pierwotnie Ministrowi Łączności, a obecnie Ministrowi Transportu, Żeglugi i Łączności, art. 37 i 46 ust. 1 ustawy z dnia 15 listopada 1984 r. o łączności /Dz.U. nr 54 poz. 275; zm. Dz.U. 1987 nr 33 poz. 180/ oraz z art. 3 ustawy z dnia 23 października 1987 r. o utworzeniu urzędu Ministra Transportu, Żeglugi i Łączności /Dz.U. nr 33 poz. 174/ - są niezgodne: - z art. 44 pkt 1 lit. "b", art. 46 ust. 1 oraz z art. 47 ustawy z dnia 15 listopada 1984 r. o łączności, - z art. 8 ust. 2 i 3 oraz z art. 67 ust. 2 Konstytucji PRL, 2. Ustala na podstawie art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 29 kwietnia 1985 r. o Trybunale Konstytucyjnym /Dz.U. nr 22 poz. 98; zm. Dz.U. 1987 nr 21 poz. 123/, trzymiesięczny termin, licząc od dnia doręczenia niniejszego orzeczenia, do uchylenia przepisów uznanych za niezgodne w pkt 1 orzeczenia; w wypadku nieuchylenia tych przepisów tracą one moc z upływem tego terminu, 3. Zawiesza, z dniem ogłoszenia orzeczenia, na podstawie art. 9 ust. 2 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym, stosowanie przepisów Regulaminu wymienionych w pkt 1 orzeczenia.
Utrata mocy obowiązującej aktu normatywnego wydanego na czas nieokreślony może nastąpić tylko w przypadku zastąpienia aktu normatywnego aktem o równorzędnej lub wyższej mocy prawnej, wyraźnego derogowania tego aktu w akcie o równorzędnej lub wyższej mocy prawnej lub odpowiedniej decyzji organu uprawnionego do kontroli legalności aktów normatywnych danego typu.
Powyższe przepisy sankcjonują w ten sposób nierówności w traktowaniu obywateli oraz państwowych, spółdzielczych, społecznych i innych jednostek organizacyjnych, ubiegających się o skorzystanie z usługi telefonicznej jako usługi o charakterze powszechnym. Są one zatem niezgodne z art. 44 ust. 1 lit. "b" ustawy o łączności.
Z punktu widzenia kompetencji oraz dochowania ustawowego trybu wymaganego do wydania aktu określającego warunki realizacji wymienionych wyżej wniosków, kwestionowane przepisy rozdziału 3 "Regulaminu", stanowiące odrębny akt normatywny, są niezgodne z art. 46 ust. 1 ustawy o łączności, przez co naruszają także konstytucyjną zasadę działania organów administracji państwowej na podstawie przepisów prawa /art. 8 ust. 2 Konstytucji PRL/, a także ścisłego przestrzegania prawa przez organy państwowe /art. 8 ust. 3 Konstytucji PRL/. W przedmiotowej sprawie nie ma zastosowania przepis zawarty w art. 8 ust. 1 Konstytucji PRL, statuujący jedynie zasadę praworządności materialnej.
Stwarzając sytuację nierówności w dostępie do dobra powszechnego jakim jest usługa telefoniczna, przepisy par. 15 oraz par. 17 ust. 9 "Regulaminu" naruszają jednocześnie konstytucyjną zasadę równości praw obywateli Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej, zawartą w art. 67 ust. 2 Konstytucji PRL. Z treści tego artykułu wynika m.in. nakaz równego traktowania wszystkich obywateli w dostępie do dóbr o charakterze powszechnym, bez względu na miejsce zatrudnienia, staż pracy itp. okoliczności, różnicujące położenie społeczne obywateli. Niedopuszczalne jest różnicowanie dostępu do dóbr o charakterze powszechnym poprzez normy zawarte w okresie samoistnym, wydanym bez jakiegokolwiek upoważnienia, wbrew obowiązującym przepisom ustawy i wydanym na ich podstawie aktom wykonawczym.
Za zdarzenie powodujące uchylenie aktu normatywnego, jakim jest nowelizacja "Regulaminu" nie mogło zostać uznane pismo z dnia 27 stycznia 1989 r. skierowane do Dyrektora Generalnego PPTiT, w którym Minister Transportu, Żeglugi i Łączności zakazał stosowania przepisów rozdziału 3 "Regulaminu" przez jednostki organizacyjne PPTiT. Akt taki powinien zostać dokonany w odpowiedniej formie prawnej; niedopuszczalne byłoby kontynuowanie wadliwej praktyki, towarzyszącej wydaniu i obowiązywaniu kwestionowanego aktu normatywnego. Z tego względu wniosek Ministra Transportu, Żeglugi i Łączności o umorzeniu postępowania przed Trybunałem Konstytucyjnym - nie został uwzględniony.
Ze względu na społeczną doniosłość oraz rozległość i wagę stwierdzonych w toku postępowania niezgodności par. 13, par. 14, par. 15 i par. 17 rozdziału 3 "Regulaminu" z przepisami Konstytucji PRL oraz ustawy o łączności z 1984 r., Trybunał Konstytucyjny uznał za niezbędne zawieszenie stosowania w/w przepisów "regulaminu" z dniem ogłoszenia orzeczenia, na podstawie art. 9 ust. 2 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym. Przepisy te, jako niekonstytucyjne i nielegalne, nie mogą być - w jakiejkolwiek postaci - podstawą bieżącego rozpatrywania wniosków obywateli o dokonanie usługi telefonicznej jako usługi o charakterze powszechnym.