Art. 23 ust. 2 pkt 3 ustawy z dnia 14 grudnia 1994 r. o zatrudnieniu i przeciwdziałaniu bezrobociu /t.j. Dz.U. 1996 nr 47 poz. 211 ze zm./ w zakresie w jakim uzależnia zaliczenie okresu pobierania zasiłku chorobowego, macierzyńskiego albo zasiłku opiekuńczego do okresu 180 dni, o których mowa w art. 23 ust. 1 pkt 2 tejże ustawy, od ustania zatrudnienia, nie jest zgodny z art. 1 i art. 67 ust. 2 przepisów konstytucyjnych utrzymanych w mocy na podstawie art. 77 Ustawy Konstytucyjnej z dnia 17 października 1992 r. o wzajemnych stosunkach między władzą ustawodawczą i wykonawczą Rzeczypospolitej Polskiej oraz o samorządzie terytorialnym /Dz.U. nr 84 poz. 426 ze zm./.
Zwrot "po ustaniu zatrudnienia", którym posłużył się ustawodawca w art. 23 ust. 2 pkt 3 nie budzi więc wątpliwości w odniesieniu do bezrobotnych, którzy byli zatrudnieni lecz w odniesieniu do tych, którzy prowadzili innego rodzaju działalność zrównaną w tymże artykule 23 ust. 1 pkt 2 z zatrudnieniem. Chodzi o to, czy zwrot "po ustaniu zatrudnienia" należy rozumieć szeroko jako odnoszący się do wszelkiego rodzaju działalności zrównanej w art. 23 ust. 1 pkt 2 z zatrudnieniem, czy tylko do zatrudnienia. Ten drugi kierunek wykładni art. 23 ust. 2 pkt 3 prowadzi do wniosku, iż przepis ten wprowadza wyjątek od reguły zaliczania na tych samych zasadach do okresów zatrudnienia i z nimi zrównanych w art. 23 ust. 1 pkt 2 okresów wymienionych w ust. 3 tegoż artykułu. Wyjątek ten polegałby na tym, że okres pobierania zasiłku chorobowego, macierzyńskiego albo zasiłku opiekuńczego zaliczany byłby tylko tym, którzy byli zatrudnieni, z wyłączeniem tych, którzy prowadzili inne rodzaje działalności zrównane w art. 23 ust. 1 pkt 2 z zatrudnieniem. Za tym kierunkiem wykładni nie przemawiają żadne przesłanki aksjologiczne. Prowadzi on do niezrozumiałych konsekwencji. Wystarczy wskazać, że tenże artykuł 23 ust. 2 pkt 3 odnosi zastrzeżenie "po ustaniu zatrudnienia" do zaliczenia okresu pobierania zasiłku chorobowego, a nie do wcześniej w nim wymienionego okresu pobierania zasiłku rehabilitacyjnego.
Tymczasem zasiłek rehabilitacyjny przysługuje właśnie po wyczerpaniu okresu pobierania zasiłku chorobowego /art. 20 ustawy z dnia 17 grudnia 1974 r. o świadczeniach pieniężnych w razie choroby i macierzyństwa - t.j. Dz.U. 1983 nr 30 poz. 143 ze zm./.
W postępowaniu administracyjnym w sprawie o zasiłek bezrobotny zarówno Kierownik Rejonowego Urzędu Pracy, jak i Dyrektor Wojewódzkiego Urzędu Pracy opowiedzieli się za wąską wykładnią pojęcia "zatrudnienia" w rozumieniu art. 23 ust. 2 pkt 3 ustawy z dnia 14 grudnia 1994 r. o zatrudnieniu i przeciwdziałaniu bezrobociu. Taką wykładnię tego przepisu przyjął także Naczelny Sąd Administracyjny w uzasadnieniu pytania prawnego. Za wąską wykładnią pojęcia "zatrudnienia" w rozumieniu analizowanego przepisu przemawia ustawowa definicja "zatrudnienia" zawarta w art. 2 ust. 1 pkt 25 tejże ustawy. Przepis ten stanowi, że ilekroć w przepisach tej ustawy jest mowa o zatrudnieniu - oznacza to wykonywanie pracy na podstawie stosunku pracy, stosunku służbowego oraz umowy o pracę nakładczą. Wykładnia językowa tego przepisu nie budzi żadnych wątpliwości. Ma ona zastosowanie do wszystkich przepisów tej ustawy, które posługują się pojęciem zatrudnienia, a więc także do art. 23 ust. 2 pkt 3. Niedopuszczalne jest więc nadanie pojęciu "zatrudnienie" w rozumieniu tego przepisu, w drodze wykładni celowościowej, szerszego znaczenia.
Wskazuje to, że sposób zredagowania tego przepisu doprowadził do nieuzasadnionego i nieracjonalnego zróżnicowania stanu prawnego w przedmiocie zaliczenia do okresu zatrudnienia i innych okresów z nim zrównanych w art. 23 ust. 1 tej ustawy, okresu pobierania zasiłku chorobowego, macierzyńskiego i opiekuńczego przez osoby wymienione w tym przepisie a nie będące "zatrudnione", zgodnie z definicją "zatrudnienia" zawartą w art. 2 ust. 1 pkt 15 ustawy. Do stanowiska, iż wskazane zróżnicowanie prawne jest wynikiem błędu w technice legislacyjnej wydaje się przychylać także Minister Pracy i Polityki Socjalnej, skoro nie przytoczył żadnego argumentu przemawiającego za utrzymaniem tego zróżnicowania i przychylił się do stanowiska Naczelnego Sądu Administracyjnego i Prokuratora Generalnego, iż art. 23 ust. 2 pkt 3 ustawy o zatrudnieniu i przeciwdziałani bezrobociu narusza zasadę równości obywateli wobec prawa. Przeciwko temu zróżnicowaniu przemawia, zdaniem Ministra Pracy i Polityki Socjalnej, zwłaszcza nałożenie na osoby prowadzące działalność gospodarczą obowiązku opłacenia składek na ubezpieczenie społeczne i Fundusz Pracy.