Tezy

1. Przepis art. 20 ust. 2 ustawy z dnia 16 października 1991 r. o zatrudnieniu i bezrobociu /Dz.U. nr 106 poz. 457; zm. Dz.U. 1992 nr 21 poz. 84, nr 78 poz. 394/ w zakresie w jakim wyłącza prawo do zasiłku bezrobotnym dla których prawo to zostało poprzednio przewidziane w art. 15 ust. 2 pkt 4 ustawy z dnia 29 grudnia 1989 r. o zatrudnieniu /Dz.U. nr 75 poz. 446; zm. Dz.U. 1990 nr 9 poz. 57 i nr 56 poz. 323, Dz.U. 1991 nr 7 poz. 24 i nr 46 poz. 201/ oraz przepis art. 61 ust. 1 ustawy przewidujący utratę praw do zasiłków nabytych na podstawie przepisu art. 15 ust. 2 pkt 4 powołanej ustawy z dnia 29 grudnia 1989 r. są niezgodne z art. 1, art. 68 i art. 79 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej pozostawionych w mocy art. 77 Ustawy Konstytucyjnej z dnia 17 października 1992 r. o wzajemnych stosunkach między władzą ustawodawczą i wykonawczą Rzeczypospolitej Polskiej oraz o samorządzie terytorialnym /Dz.U. nr 84 poz. 426/.

2. Przepis art. 61 ust. 1 ustawy z dnia 16 października 1991 r. o zatrudnieniu i bezrobociu powołanej w pkt 1 orzeczenia, przewidujący utratę praw do zasiłków nabytych na podstawie przepisu art. 15 ust. 2 pkt 10 powołanej w punkcie 1 orzeczenia ustawy z dnia 29 grudnia 1989 r. o zatrudnieniu po upływie trzech miesięcy od dnia wejścia w życie ustawy z dnia 16 października 1991 r. o zatrudnieniu i bezrobociu jest niezgodny z art. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej pozostawionym w mocy Ustawą Konstytucyjną z dnia 17 października 1992 r.;

3. Przepis art. 20 ust. 2 ustawy z dnia 16 października 1991 r. o zatrudnieniu i bezrobociu, powołanej w pkt 1 orzeczenia w zakresie w jakim wyłącza prawo do zasiłku bezrobotnym dla których prawo to zostało poprzednio przewidziane w art. 15 ust. 2 pkt 10 powołanej ustawy z dnia 29 grudnia 1989 r. o zatrudnieniu nie jest niezgodny z art. 1 i art. 68 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej pozostawionych w mocy Ustawą Konstytucyjną z dnia 17 października 1992 r.

Inne orzeczenia z hasłem:
Bezrobocie
Zatrudnienie
Inne orzeczenia sądu:
Trybunał Konstytucyjny
Uzasadnienie strona 1/5

Punktem wyjścia dla rozważań czy kwestionowane w pytaniu prawnym przepisy pozostają w zgodności czy też nie z Konstytucją winna być konstatacja, że Konstytucja zawiera skierowany do państwa nakaz zapewnienia obywatelom minimum socjalnego. Podstawą obowiązywania tak brzmiącej normy stanowi art. 68 w związku z art. 79 w odniesieniu do rodziny jako prawnie chronionego dobra. Normę powyższą należy interpretować mając na uwadze treść art. 2 Konstytucji w części wyrażającej zasadę sprawiedliwości społecznej. Ta ostatnia zawiera formułę każdemu według jego potrzeb, rozumianych jako potrzeby podstawowe i formułę tę należy stosować właśnie do osób, których minimum socjalne jest zagrożone. W naszym systemie prawa rozwinięcie powyższych zasad konstytucyjnych o ile chodzi o bezrobotnych nastąpiło w taki sposób, że bezrobotny uzyskuje zasiłek dla bezrobotnych jako świadczenie przyznane jedynie na pewien okres czasu i po utracie tego zasiłku osoba taka może zabiegać o zasiłek z tytułu pomocy społecznej.

W świetle przepisów ustawy z dnia 16 października 1991 r. o zatrudnieniu i bezrobociu zasiłek dla bezrobotnych jest świadczeniem pieniężnym przysługującym ex lege bezrobotnemu /w znaczeniu przyjętym w ustawie, zwłaszcza w art. 2 ust. 1 pkt 9/ z Funduszu Pracy pod warunkiem posiadania z reguły określonego okresu zatrudnienia /stażu zasiłkowego/ przed dniem zarejestrowania w rejonowym urzędzie pracy i wypłacanym przez określony okres czasu /z reguły 12 miesięcy/. Co do charakteru prawnego nie jest on jednoznaczny. Zasiłek dla bezrobotnych jest szczególnym, publiczno-prawnym świadczeniem z Funduszu Pracy, zbliżonym najbardziej do świadczeń z ubezpieczenia społecznego. Nie jest to jednak świadczenie typu ubezpieczeniowego, bowiem wypłacany jest z innego funduszu /nie ustalają go organy Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, spory z nim związane nie są rozpatrywane przez sądy pracy/. Nie jest także świadczeniem z pomocy społecznej, chociaż ma pewne cechy podobne do zasiłków z pomocy społecznej, w szczególności gdy idzie o kształtowanie jego wysokości. Po zmianie ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. wysokość zasiłków dla bezrobotnych określona jest minimalnym poziomem /minimalnych potrzeb/. Zasiłek dla bezrobotnych swoim charakterem zbliżony jest zatem najbardziej do świadczeń przysługujących z tytułu ubezpieczenia społecznego. Podobny jest bowiem sposób gromadzenia środków na wypłatę tych zasiłków. Służy do tego mianowicie fundusz celowy, to jest Fundusz Pracy, który tworzy się ze składek zakładów pracy. Od bezrobotnego /tak jak od ubezpieczonego/ wymaga się ponadto - podobnie jak przy ubezpieczeniu społecznym - przepracowania pewnego okresu czasu /stażu zasiłkowego/. Ważnymi elementami konstrukcji zasiłku dla bezrobotnych są przesłanki /warunki/ nabycia prawa do zasiłku.

Strona 1/5
Inne orzeczenia z hasłem:
Bezrobocie
Zatrudnienie
Inne orzeczenia sądu:
Trybunał Konstytucyjny