Przepisy par. 4 i par. 8 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 16 września 1985 r. w sprawie zasad i trybu ustalania opłat z tytułu użytkowania wieczystego zarządu i użytkowania gruntów /Dz.U. nr 47 poz. 241; zm. Dz.U. 1988 nr 35 poz. 270/ są zgodne z przepisami art 46 ust. 5 ustawy z dnia 29 kwietnia 1985 r. o gospodarce gruntami i wywłaszczaniu nieruchomości /Dz.U. nr 22 poz. 99; zm. Dz.U. 1987 nr 21 poz. 124, Dz.U. 1988 nr 24 poz. 170/.
Użytkowanie i użytkowanie wieczyste są instytucjami prawa cywilnego. Przenoszenie tych instytucji do innych dziedzin prawa wymaga w związku z tym pełnego respektowania tych zasad, które ukształtowało prawo cywilne. Jedną z nich jest rozróżnienie nieruchomości zabudowanych, które zostało (...) uwzględnione w art. 46 ust. 1 ustawy z dnia 29 kwietnia 1985 r.
Trybunał Konstytucyjny umarza postępowanie w razie utraty mocy obowiązującej aktu normatywnego przed wydaniem orzeczenia. Trybunał Konstytucyjny wyjaśniając znaczenie zwrotu "utrata mocy obowiązującej aktu normatywnego", użytego w art. 4 ust. 2 ustawy wskazał, że następuje ona wskutek uchylenia albo upływu czasu, na który dany akt został ustanowiony /porównaj orzeczenie o sygnaturze Uw 6/88 OTK 1988 poz. 15/. Uchylenie może obejmować całość aktu normatywnego lub jego część. Utrata mocy obowiązującej całego aktu normatywnego przed wydaniem orzeczenia przez Trybunał Konstytucyjny powoduje dalsze umorzenie postępowania na podstawie art. 4 ust. 2 ustawy, natomiast uchylenie mocy obowiązującej aktu normatywnego w części powoduje tylko taki skutek wtedy, jeżeli uchylenie obejmuje te przepisy, które stanowiły przedmiot zarzutów podniesionych przez organ inicjujący postępowanie.
Z przedstawionej wykładni przepisu wynika, że dotyczy on wyłącznie sytuacji, w której nastąpiła utrata mocy obowiązującej aktu normatywnego zakwestionowanego w pytaniu prawnym /wniosku/, stanowiącego przedmiot kontroli.
Zmiana stanu prawnego powoduje jedynie, że ocena zakwestionowanego aktu normatywnego zostanie dokonana z punktu widzenia innych aktów ustawodawczych lub przepisów Konstytucji. Trybunał Konstytucyjny powołując się na swoje dotychczasowe orzecznictwo /na przykład U 5/86 OTK 1986 poz. 1/ stwierdza, że podstawę kontroli stanowią nie tylko przepisy wskazane w pytaniu prawnym /wniosku/ lecz także przepisy, które dotyczą bezpośrednio lub pośrednio materii unormowanej w badanym akcie normatywnym. Utrata w związku z tym mocy obowiązującej aktu /przepisu/ stanowiącego podstawę kontroli wskazaną przez organ inicjujący postępowanie nie pozbawia Trybunał Konstytucyjny możliwości dokonania oceny konstytucyjności /legalności/ danego aktu normatywnego i wydania stosownego orzeczenia.