Administracyjne postępowanie, Budżetowe prawo, Zawody prawnicze, Zatrudnienie
Tezy

I. 1. art. 4 ust. 1 ustawy o wynagrodzeniach w sferze budżetowej w 1991 /Dz.U. nr 87 poz. 396/ nie jest niezgodny z zasadą niezawisłości sędziowskiej, wyrażoną w art. 62, przepisów konstytucyjnych pozostawionych w mocy na podstawie art. 77 Ustawy Konstytucyjnej z dnia 17 października 1992 r. o wzajemnych stosunkach między władzą ustawodawczą i wykonawczą Rzeczypospolitej Polskiej oraz o samorządzie terytorialnym - /Dz.U. 1992 nr 84 poz. 426/.

2. art. 28 ustawy budżetowej na rok 1992 z dnia 5 czerwca 1992 r. /Dz.U. nr 50 poz. 229/, ustanawiający okresowe zawieszenie przewidzianej w par. 2 art. 71 ustawy z dnia 20 czerwca 1985 r. - Prawo o ustroju sądów powszechnych /t.j. Dz.U. 1994 nr 7 poz. 25/ waloryzacji wynagrodzenia sędziów, ze względu na to, że został wprowadzony pod rządem art. 24 i 27 Konstytucji RP /art. 78 cyt. wyżej Ustawy Konstytucyjnej z 1992 r./, nie jest niezgodny z zasadą państwa prawnego, wyrażoną w art. 1 oraz zasadami praworządności i legalności, wyrażonymi w art. 3 przepisów konstytucyjnych, pozostawionych w mocy na podstawie art. 77 cyt. wyżej Ustawy Konstytucyjnej.

3. Wymieniony w pkt 2 sentencji art. 28 ustawy budżetowej na rok 1992 nie jest niezgodny z zasadą niezawisłości sędziowskiej, wyrażoną w art. 62 oraz zasadą równości, wyrażoną w art. 67 ust. 2 przepisów konstytucyjnych, pozostawionych w mocy na podstawie art. 77 cyt. wyżej Ustawy Konstytucyjnej; II. Umarza postępowanie w części dotyczącej zbadania konstytucyjności /art. 16 pkt 2/ ustawy z dnia 25 stycznia 1992 r. o zasadach gospodarki finansowej państwa w 1992 r. /Dz.U. nr 21 poz. 83/ wobec ogłoszenia obwieszczeniem Prezesa Trybunału Konstytucyjnego z dnia 15 czerwca 1994 r. /Dz.U. nr 74 poz. 338/ utraty mocy obowiązującej cyt. wyżej art. 16 pkt 2, w zakresie odnoszącym się do czasu przed ogłoszeniem w Dzienniku Ustaw tego przepisu; III. Umarza postępowanie w zakresie dotyczącym zbadania zgodności art. 4 ust. 1 ustawy o wynagrodzeniach w sferze budżetowej w 1991 r. /Dz.U. nr 87 poz. 396/ z zasadą demokratycznego państwa prawnego, wyrażoną w art. 1, zasadami praworządności i legalności, wyrażonymi w art. 3 i zasadą równości, wyrażoną w art. 67 ust. 2, przepisów konstytucyjnych, pozostawionych w mocy na podstawie art. 77 cyt. wyżej Ustawy Konstytucyjnej, ze względu na wystąpienie ujemnej przesłanki procesowej - orzeczonej już raz w tej sprawie przez Trybunał Konstytucyjny /K 15/91/.

IV. Odmawia udzielenia odpowiedzi na drugie pytanie, sformułowane w Postanowieniu Sądu Apelacyjnego z dnia 27 czerwca 1994 r. III APr. 112/93 i III. APr. 22/94, jako nie odpowiadające wymaganiom art. 11 ust. 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym.

Uzasadnienie strona 1/10

Powstaje w związku z tym pytanie, czy sama zmiana przepisów konstytucyjnych, w tym wypadku /jak to pisze Sąd Apelacyjny, zastąpienia art. 24 i 27 Konstytucji RP przepisami art. 20-22 Małej Konstytucji/ powoduje zmianę wzorca normatywnego. Inaczej mówiąc, czy przepisy ustawowe, stanowione zgodnie z obowiązującą w dacie ich stanowienia, mogą być uznane za niekonstytucyjne jedynie na skutek samej zmiany konstytucji. W tej kwestii Trybunał Konstytucyjny wyraża pogląd, że ocena konstytucyjności, zawsze dokonywana na gruncie obowiązujących w dacie orzekania przepisów konstytucyjnych, uwzględniać jednak powinna podstawy i kryteria konstytucyjności obowiązujące w chwili stanowienia kontrolowanych przepisów, chyba że ustrojodawca w zmienionych przepisach konstytucyjnych zajął odmienne stanowisko. Dlatego w rozpatrywanej sprawie przepisy art. 24 i 27 Konstytucji RP /w brzmieniu obowiązującym w 1992 r./ stanowią konstytucyjny wzorzec /miernik/ dla wyjaśnienia przestawionych w pytaniu prawnym wątpliwości co do pojęcia i pozycji ustawy budżetowej oraz dopuszczalności swobodnego "obładowywania" ustawy budżetowej materią niebudżetową, jak też i swobodnego "przenoszenia" materii budżetowej do tzw. ustaw okołobudżetowych.

Wobec tego, że cytowany art. 4 ust. 1 był w przedstawionym zakresie przedmiotem kontroli konstytucyjności z punktu widzenia zgodności z art. 1, art. 3 ust. 2, art. 7, art. 67 ust. 2 i art. 68 pozostawionych w mocy przepisów konstytucyjnych, wyłania się pytanie co do pojęcia tożsamości przedmiotu wniosku /pytania prawnego/ i skutków procesowych w razie stwierdzenia takiej tożsamości.

Trybunał Konstytucyjny jest zdania, że zakwestionowane w pytaniu prawnym przepisu badanego w innej sprawie nie przesądza o tożsamości zakresu kontroli. Przedmiotowe granice kontroli wyznacza bowiem związek pomiędzy normą kontrolowaną a normatywnym wzorcem. Jeśli zatem art. 4 ust. 1 cyt. ustawy nie był uprzednio badany z punktu widzenia zgodności z art. 62 /zasadą niezawisłości sędziowskiej/, to nie można przyjąć pełnej tożsamości zakresu kontroli. Dlatego przyjąć należy, że nie ma procesowych przeszkód do rozpoznania pytania prawnego co do zgodności art. 4 ust. 1 cyt. ustawy z zasadą niezawisłości sędziowskiej.

Merytoryczna ocena, czy występuje zarzucana w pytaniu prawnym niekonstytucyjność, przedstawiona w dalszej części uzasadnienia.

Na marginesie rozważań co do granic pytania /wniosku/ trzeba odróżnić sprawę kryteriów kontroli konstytucyjności.

Sposób kontroli nie jest determinowany zakresem wniosku /pytania prawnego/, lecz wyraźną dyspozycją art. 2 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym. Zgodnie z tym przepisem badanie zakwestionowanego aktu normatywnego odbywa się z punktu widzenia treści aktu, kompetencji organu o dochowanie ustawowego trybu. Tego rodzaju badanie wymaga niekiedy uwzględnienie jako podstawy kontroli także norm ustawowych pominiętych we wniosku /por. orzeczenie z 5 października 1988 r. U 8/88 - OTK 1988 poz. /.

Natomiast w razie stwierdzenia, że wniosek /pytanie prawne/ pokrywa się ze sprawą wcześniej rozpoznaną /tożsamość zarówno normy kontrolowanej, jak i wzorca normatywnego/, konieczne jest wyjaśnienie, czy ta okoliczność stanowi procesową przeszkodę w merytorycznym rozpoznaniu sprawy i jak ewentualnie zakwalifikować tego rodzaju przeszkodę.

Strona 1/10