1. Art. 1 pkt 1 lit. "a" ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. o zmianie ustawy o przejęciu majątku byłej Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej /Dz.U. 1996 nr 32 poz. 139/, rozumiany w ten sposób, iż nie tworzy on podstawy prawnej dla użytkowania nieruchomości lub ruchomości byłej Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej przez Socjaldemokrację Rzeczypospolitej Polskiej, nie jest niezgodny z art. 1 i art. 7 przepisów konstytucyjnych pozostawionych w mocy na podstawie art. 77 Ustawy Konstytucyjnej z dnia 17 października 1992 r. o wzajemnych stosunkach między władzą ustawodawczą i wykonawczą Rzeczypospolitej Polskiej oraz o samorządzie terytorialnym /Dz.U. nr 84 poz. 426 ze zm./.
2. Art. 1 pkt 1 lit. "b" ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. o zmianie ustawy o przejęciu majątku byłej Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej /Dz.U. 1996 nr 32 poz. 139/ jest niezgodny z art. 1, art. 4 ust. 1 i art. 7 przepisów konstytucyjnych pozostawionych w mocy na podstawie art. 77 Ustawy Konstytucyjnej z dnia 17 października 1992 r. o wzajemnych stosunkach między władzą ustawodawczą i wykonawczą Rzeczypospolitej Polskiej oraz o samorządzie terytorialnym /Dz.U. nr 84 poz. 426 ze zm./.
Nowelizacja z dnia 7 lipca 1994 r. wprowadziła do art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 9 listopada 1990 r. zwrot bliżej określający ruchomości i nieruchomości podlegające przejęciu przez Skarb Państwa. Zwrot ten ma charakter egzempflikacyjny i wskazuje, że w szczególności skutki określone w art. 1 ust. 1 dotyczą tych ruchomości i nieruchomości pozostających w gestii byłej PZPR i jednostek jej podległych, które następnie były użytkowane przez Socjaldemokrację Rzeczypospolitej Polskiej. Wprowadzenie tego zwrotu w niczym nie może zmieniać dotychczasowej treści normatywnej art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 9 listopada 1990 r. Skutek przejęcia przez Skarb Państwa majątku połączony jest bowiem wyłącznie z faktem samoistnego posiadania określonych przedmiotów w dniu 24 sierpnia 1989 r. Fakt przejęcia władztwa nad tym mieniem po tym dniu przez inny podmiot nie ma znaczenia dla uprawnień właścicielskich Skarbu Państwa. Nie można tłumaczyć sensu normatywnego zmiany art. 1 ust. 1 ustawy w ten sposób, że faktyczne użytkowanie przez SdRP ruchomości i nieruchomości byłej PZPR uzyskało w tym przepisie podstawę prawną.
Z faktu, że art. 1 ust. 1 lit. "a" ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. /nowelizacyjnej/ posługuje się w odniesieniu do składników mienia słowem "użytkowane", nie można jeszcze wywodzić, że chodzi o ograniczone prawo rzeczowe określone w kodeksie cywilnym jako użytkowanie a polegające na prawie do używania rzeczy i pobierania z niej pożytków - art. 252 Kc, który "użytkowanie" w znaczeniu użytym przez ustawę z dnia 7 lipca 1994 r. traktuje jako eksploatację rzeczy /Por. Ignatowicz: Prawo rzeczowe, W-wa 1994 str. 200/.
Pojęciem użytkowania ustawodawca posługuje się bardzo często w systemie prawa, nie łącząc z tym żadnego prawa rzeczowego. Czasami ustawodawca posługuje się tym zwrotem dla określenia znamion czynów karalnych /art. 214 Kk, art. 92 ust. 2 pkt 1 lub art. 93 pkt 7 Prawa budowlanego/. Wbrew stanowisku Wnioskodawców należy się więc zgodzić z wywodami Prokuratora Generalnego wyrażonymi w piśmie z dnia 6 maja 1996 r., że pojęcie "użytkowane" zostało użyte w nowelizacji dla określenia faktycznego władztwa nad rzeczą, obejmującego w szczególności używanie rzeczy na własne potrzeby i faktyczne pobieranie pożytków z rzeczy.
Wnioskowi przeciwnemu, zakładającemu ustanowienie przez ustawę nowelizującą jakiejś formy ograniczonego prawa rzeczowego po stronie SdRP, brak jest podstaw. Nie ma żadnych racji merytorycznych ani aksjologicznych, dla których parlament miałby dokonywać przysporzenia majątkowego na rzecz jednej z wielu istniejących w Polsce partii politycznych kosztem Skarbu Państwa a więc majątku, którego zasadniczym celem i zadaniem jest zaspokajanie potrzeb dobra wspólnego. Taka interpretacja prowadziłaby do sprzeczności z konstytucyjną zasadą demokratycznego państwa prawnego /art. 1 przepisów konstytucyjnych/ i z konstytucyjną zasadą ochrony własności /art. 7 tych przepisów/ odnoszącej się także do własności Skarbu Państwa a nadto z wyrażoną w art. 4 ust. 1 przepisów konstytucyjnych zasadą pluralizmu politycznego. Ustawodawca nie może, bez istotnych racji merytorycznych i aksjologicznych znajdujących wyraz w zasadach konstytucyjnych, dysponować dowolnie majątkiem Skarbu Państwa.