Tezy

Art. 68 ust. 1 ustawy z dnia 7 lipca 1994r. o zagospodarowaniu przestrzennym /Dz.U. nr 89 poz. 415/ w zakresie odnoszącym się do art.36 ust.1, 2 i 6 tej ustawy jest zgodny z art. 1, art. 7 i art. 67 ust. 2 przepisów konstytucyjnych pozostawionych w mocy na podstawie art. 77 Ustawy Konstytucyjnej z dnia 17 października 1992 r. o wzajemnych stosunkach między władzą ustawodawczą i wykonawczą Rzeczypospolitej Polskiej oraz o samorządzie terytorialnym /Dz.U. nr 84 poz. 426; zm. Dz.U. 1995 nr 38 poz. 184/.

Inne orzeczenia z hasłem:
Zagospodarowanie przestrzenne
Inne orzeczenia sądu:
Trybunał Konstytucyjny
Uzasadnienie strona 1/3

W działalności prawodawczej, przy normowaniu jakiejś dziedziny już uprzednio przez prawo regulowanej, jednym z zasadniczych problemów jest rozstrzygnięcie jakie przepisy od momentu wejścia ich w życie należy stosować do tych stosunków i spraw, które powstały lub rozpoczęły się przed wejściem w życie nowych przepisów, jednakże trwają nadal lub są w toku w chwili dokonywania zmiany prawa.

Ustawodawca ma zasadniczo do wyboru jedną z trzech możliwości:

1) opierając się na zasadzie bezpośredniego działania prawa, może postanowić, że od chwili wejścia w życie nowych norm należy je stosować do wszelkich stosunków prawnych, zdarzeń czy stanów rzeczy danego rodzaju, zarówno tych, które dopiero powstaną, jak i tych, które powstały wcześniej przed wejściem w życie nowych przepisów, ale trwają w czasie dokonywania zmiany prawa;

2) może ustalić w oparciu o tzw. przedłużenie obowiązywania dawnego prawa, że do czasu wygaśnięcia stosunków prawnych zawiązanych w czasie obowiązywania zmienionego prawa i trwających nadal, będą miały zastosowanie normy prawne, które wówczas obowiązywały;

3) może wreszcie przyjąć, że przez pewien, przez niego określony czas, obowiązywać będą w dziedzinie spraw normowanych przez dawne i nowe prawo, jakieś szczególne postanowienia nazywane postanowieniami prawa przejściowego.

Tego rodzaju przepisy mogą w szczególności stanowić, że przez jakiś wyznaczony przez ustawodawcę czas, pozostawia się w mocy obie odmienne regulacje prawne: do stosunków i zdarzeń powstałych od chwili wejścia w życie nowych przepisów - przepisy nowe, zaś do trwających zdarzeń powstałych przed wejściem w życie nowego prawa - przepisy dawne. Możliwe jest także ustanowienie na ten czas szczególnych przepisów przejściowych, zawierających postanowienia odmienne od postanowień dawnego i nowego prawa.

Wnioskodawca dopatruje się naruszenia konstytucyjnej zasady równego traktowania obywateli w tym, że art.68 ust.1 ustawy spowodował zróżnicowanie sytuacji prawnej właścicieli w zależności od okresu obowiązywania miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego. Na tle tak sformułowanego zarzutu trzeba przede wszystkim przypomnieć wcześniejsze stwierdzenie, że do istoty techniki postanowień przejściowych należy ustanowienie na okres przejściowy dwóch regulacji prawnych:

1) nowej - do stosunków i zdarzeń powstałych od chwili wejścia w życie nowych przepisów;

2) dotychczasowej - w stosunku do trwających zdarzeń powstałych przed wejściem w życie nowego prawa. Taki sposób regulacji, ze swego założenia różnicujący sytuację prawną adresatów norm, nie może być uznany za niekonstytucyjny. Jak to wyjaśnił TK w swym orzecznictwie dotyczącym zasady równości, wyrażonej w art. 67 ust. 2 pozostawionych w mocy przepisów konstytucyjnych, zasada ta - ujmując najogólniej - oznacza, że wszystkie podmioty prawa /adresaci norm prawnych/, charakteryzujące się daną cechą istotną w równym stopniu, mają być traktowane równo. Jednakowa ochrona praw każdego człowieka, nie jest równoznaczna z ochroną jednakowych praw każdego człowieka /z dnia 24 października 1989 r. K 6/89/.

Strona 1/3
Inne orzeczenia z hasłem:
Zagospodarowanie przestrzenne
Inne orzeczenia sądu:
Trybunał Konstytucyjny