1. Art. 2 ust. 1 w związku z art. 4 pkt 2 lit. "d" i "e" ustawy z dnia 22 czerwca 1995 r. o zmianie ustawy - Prawo celne /Dz.U. nr 87 poz. 434/ rozumiany jako odnoszący się tylko do osób, które przed dniem wejścia w życie nowego art. 14 ust. 1 pkt 7 lit. "b" ustawy - Prawo celne nie nabyły prawa do zwolnienia celnego, o którym mówił dotychczasowy art. 14 ust. 1 pkt 7 ustawy - Prawo celne, nie jest niezgodny z art. 1 i art. 67 ust. 2 przepisów konstytucyjnych pozostawionych w mocy przez art. 77 Ustawy Konstytucyjnej z dnia 17 października 1992 r. o wzajemnych stosunkach między władzą ustawodawczą i wykonawczą Rzeczypospolitej Polskiej oraz o samorządzie terytorialnym /Dz.U. nr 84 poz. 426 ze zm./.
2. Art. 2 ust. 2 w związku z art. 4 pkt 1 lit. "d" ustawy z dnia 22 czerwca 1995 r. o zmianie ustawy - Prawo celne /Dz.U. nr 87 poz. 434/ rozumiany jako odnoszący się jednolicie do wszystkich osób, które przed dniem wejścia w życie nowego art. 14 ust. 1 pkt 7 lit. "b" ustawy - Prawo celne nabyły prawo do zwolnienia celnego, o którym mówił dotychczasowy art. 14 ust. 1 pkt 7 ustawy - Prawo celne, nie jest niezgodny z art. 1 i art. 67 ust. 2 przepisów konstytucyjnych pozostawionych w mocy przez art. 77 Ustawy Konstytucyjnej z dnia 17 października 1992 r. o wzajemnych stosunkach między władzą ustawodawczą i wykonawczą Rzeczypospolitej Polskiej oraz o samorządzie terytorialnym /Dz.U. nr 84 poz. 426 ze zm./.
1. Przepisy prawa celnego ustanawiające zwolnienia celne dla przewozu rzeczy osób przesiedlających się na stałe do Polski lub powracających do kraju z dłuższych wyjazdów zagranicznych przeszły w ostatnich kilku latach poważną ewolucję.
Ustawa - Prawo celne z dnia 28 grudnia 1989 r. ustanowiła w tym zakresie dwa zwolnienia:
1) dla osób powracających do kraju po ponad sześciomiesięcznym pobycie z granicą w związku z zatrudnieniem, studiami, działalnością naukowo-badawczą lub leczeniem /ówczesny art. 14 ust. 1 pkt 6 ustawy/;
2) dla osób przesiedlających się /art. 14 ust. 1 pkt 7 ustawy/, przy czym art. 2 pkt 8 ustawy /w brzmieniu ustalonym nowelą z dnia 20 lipca 1991 r./ odnosił to pojęcie do osób, które zamieszkiwały w kraju lub za granicą przez okres co najmniej 6 miesięcy z zamiarem stałego pobytu i przekraczają granicę w celu stałego zamieszkania w kraju przyjazdu.
Ustawa z dnia 15 lutego 1992 r o zmianie ustawy - Prawo budżetowe oraz niektórych innych ustaw skreśliła pkt 6 w art. 14 ust. 1 prawa celnego i tym samym pozbawiła wskazane w nim osoby prawa do zwolnienia celnego.
W orzeczeniu z dnia 2 marca 1993 r. /K 9/92 - OTK 1992 cz. I poz. / Trybunał Konstytucyjny uznał tą nowelizację za sprzeczną z konstytucją, ale tylko w zakresie, w jakim dotyczyła ona sytuacji, gdy przed wejściem w życie nowych przepisów spełnione zostały warunki zwolnienia od cła, które ustanawiał art. 14 ust. 1 pkt 6 prawa celnego.
Ustawa z dnia 22 czerwca 1995 r. o zmianie ustawy - Prawo celne wprowadziła kolejne zmiany w omawianym zakresie.
Po pierwsze, przywróciła ona uprawnienie do zwolnienia celnego dla osób fizycznych, będących w rozumieniu przepisów prawa dewizowego osobami krajowymi, przebywających czasowo za granicą za zgodą władz kraju pobytu przez co najmniej 12 miesięcy /nowy art. 14 ust. 1 pkt 7 lit. "a"/. W praktyce oznaczało do powrót do rozwiązania przyjętego dawniej w art. 14 ust. 1 pkt 6, choć przy zaostrzeniu przesłanek uzyskania prawa do zwolnienia celnego. Ponieważ jednak rozwiązanie dawniejsze zostało zniesione w 1992 r., to nowa regulacja oznaczała przyznanie obywatelowi nowego uprawnienia, które nie istniało w poprzednio obowiązującym stanie prawnym.
Po drugie, utrzymała ona uprawnienia do zwolnień celnych osób przesiedlających się, z tym jednak, że obecnie określono je jako "osoby fizyczne, będące w rozumieniu prawa dewizowego osobami zagranicznymi przez okres co najmniej 12 miesięcy, przybywającymi do kraju na pobyt stały" /nowy art. 14 ust. 1 pkt 7 lit. "b"/. Wprowadzono też pewne zmiany ograniczające zakres zwolnień celnych, ale nie ma to znaczenia, ponieważ nie zostało zakwestionowane przez Wnioskodawcę.
Po trzecie, wprowadziła ona - nieznane poprzedniemu stanu prawnemu - zastrzeżenie nieodstępowania przez okres przez okres 2 lat rzeczy sprowadzonych w ramach zwolnienia celnego /nowy art. 14 ust. 1 pkt 7 in fine/.
Ten nowy stan prawny, jako - generalnie rzecz biorąc mniej korzystny dla osób przesiedlających się /osób zagranicznych, o których mowa w nowym art. 14 ust. 1 pkt 7 lit. "b"/ - wprowadzono wobec tych osób z zastosowaniem trzymiesięcznej vacatio legis /art. 4 pkt 2 lit. "d" i "e"/.