Tezy

1. przepisy art. 24 ust. 3 i art. 28 w zakresie dotyczącym art. 24 ust. 3 ustawy z dnia 3 lutego 1993 r. o restrukturyzacji finansowej przedsiębiorstw i banków oraz o zmianie niektórych ustaw /Dz.U. nr 18 poz. 82/ są niezgodne z art. 1 i art. 56 pozostawionych w mocy przepisów konstytucyjnych na podstawie art. 77 Ustawy Konstytucyjnej z dnia 17 października 1992 r. o wzajemnych stosunkach między władzą ustawodawczą i wykonawczą Rzeczypospolitej Polskiej oraz o samorządzie terytorialnym /Dz.U. nr 84 poz. 426 ze zm./ przez to, że uniemożliwiając zaskarżenie do sądu wyższej instancji postanowienie sądu, o którym mowa w art. 24 ust. 1 oraz w art. 28 i art. 29 kwestionowanej ustawy, ogranicza zainteresowanym prawo do sądu, co jest sprzeczne z zasadą demokratycznego państwa prawnego.

2. Pozostałe zaskarżone przepisy ustawy z dnia 3 lutego 1993 r. o restrukturyzacji finansowej przedsiębiorstw i banków oraz o zmianie niektórych ustaw /Dz.U. nr 18 poz. 82/ są zgodne z art. 1 i art. 67 ust. 2 pozostawionych w mocy przepisów konstytucyjnych, na podstawie art. 77 Ustawy Konstytucyjnej z dnia 17 października 1992 r. o wzajemnych stosunkach między władzą ustawodawczą i wykonawczą Rzeczypospolitej Polskiej oraz o samorządzie terytorialnym /Dz.U. nr 84 poz. 426 ze zm./ oraz nie są niezgodne z art. 56 pozostawionych w mocy wyżej wymienionych przepisów konstytucyjnych.

Inne orzeczenia z hasłem:
Pomoc publiczna
Bankowe prawo
Inne orzeczenia sądu:
Trybunał Konstytucyjny
Uzasadnienie strona 1/3

TK odnosząc się do wyeksponowanego w pkt 1 zarzutu niezgodności przepisów ustawy z zasadą wyrażoną w art. 67 ust. 2 przepisów konstytucyjnych stwierdza, że nie jest możliwe dokonanie oceny tych przepisów z punktu widzenia zasady równości obywateli, albowiem zasada ta ma zastosowanie tylko w ocenie równości podmiotów będących obywatelami, to jest osób fizycznych. Zakwestionowane przez Rzecznika Praw Obywatelskich postanowienia dotyczą sytuacji prawnej dłużnika, którym jest zawsze osoba prawna, banku - również osoby prawnej oraz pozostałych wierzycieli. Wierzycielami przedsiębiorstwa państwowego będą w zasadzie inne podmioty gospodarcze, wśród których mogą być również osoby fizyczne. Ocena równości w prawie wszystkich uczestników bankowego postępowania ugodowego może być dokonana tylko w oparciu o przepis art. 1 przepisów konstytucyjnych, ustanawiający zasadę demokratycznego państwa prawnego i sprawiedliwości społecznej.

TK wielokrotnie w dotychczasowym orzecznictwie prezentował stanowisko, że sprawiedliwość wymaga, żeby równych traktować równo oraz aby różnicowanie w prawie osób fizycznych i innych podmiotów pozostawało w odpowiedniej relacji do różnic w ich sytuacji; różnicowanie w prawie jest dopuszczalne, o ile jest usprawiedliwione.

Ustawodawca nadając ugodzie bankowej moc tytułu egzekucyjnego ograniczył jednocześnie swobodę kształtowania przez strony jej treści postanowieniem nakazującym uwzględnienie interesów wierzycieli na warunkach nie krzywdzących oraz przewidział sądową kontrolę tej ugody.

Ustawodawca nie mógł arbitralnie narzucać warunków ugody, bowiem z istoty ugody wynika, że jej treść zależy od woli stron. Zgodnie z zasadą nemo videtur fraudere eos qui sciunt et consentiunt strona ugody może zgodzić się na warunki mniej lub bardziej korzystne i o ile nie jest to niezgodne z prawem nie można jej tego zabronić. Również przepis art. 175 par. 2 Prawa upadłościowego wskazuje jedynie na powinność jednakowego traktowania wierzycieli w propozycjach układowych. Z kolei art. 192 Prawa upadłościowego upoważnia sąd do odmowy zatwierdzenia układu jeżeli warunki układu są zbyt krzywdzące dla wierzycieli, którzy głosowali przeciwko układowi. Konieczne jest zatem subiektywne odczucie krzywdy przez wierzyciela i danie temu wyrazu już przez głosowanie przeciwko układowi. Analogicznie w postępowaniu układowym sąd może także odmówić zatwierdzenia układu między innymi z tego powodu, iż jego warunki są zbyt krzywdzące dla wierzycieli, którzy przeciwko niemu głosowali /art. 65 pkt 2/.

W przypadku ugody bankowej zawieranej przez podmioty gospodarcze o różnej kondycji finansowej postulat warunków nie krzywdzących odpowiada zasadzie sprawiedliwości. Wbrew ocenie Wnioskodawcy zasada ta mogłaby zostać naruszona przy ukształtowaniu jednakowych warunków w stosunku do wszystkich stron układu, zwłaszcza w sytuacji, gdy ugoda taka zawierana jest poza sądem. Zawarty w art. 18 ust. 1 postulat traktowania wierzycieli na warunkach nie krzywdzących dotyczy wszystkich wierzycieli bez wyróżnienia banku. Przedstawione przez Wnioskodawcę przykłady nie dowodzą wadliwości prawa lecz co najwyżej mogą świadczyć o jego naruszeniu. Nie można też uznać za niezgodny z konstytucyjną zasadą sprawiedliwości społecznej art. 18 ust. 2 ustawy. Przepis ten należy stosować z uwzględnieniem zasady wyrażonej w art. 18 ust. 1 ustawy. Ugoda bankowa powinna uwzględniać interesy wierzycieli na warunkach nie krzywdzących, przy czym może przewidywać korzystniejsze warunki dla wierzycieli mających drobne wierzytelności /analogicznie jak w postępowaniu układowym/ o ile nie pokrzywdzi to pozostałych wierzycieli. Kryterium warunków nie krzywdzących ma zdecydowanie pierwszeństwo i w pełni wyraża - w ocenie TK - zasadę sprawiedliwości społecznej.

Strona 1/3
Inne orzeczenia z hasłem:
Pomoc publiczna
Bankowe prawo
Inne orzeczenia sądu:
Trybunał Konstytucyjny