1. Art. 73 pkt 2 ustawy z dnia 10 października 1991 r. o środkach farmaceutycznych, materiałach medycznych, aptekach, hurtowniach i nadzorze farmaceutycznym /Dz.U. nr 105 poz. 452/ jest niezgodny z art. 1, art. 7 i art. 3 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej.
2. Art. 33 ust. 2 powołanej ustawy o środkach farmaceutycznych jest niezgodny z art. 6 i art. 3 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej.
Rozważając zagadnienie zgodności kwestionowanych przepisów ustawy z art. 1 Konstytucji z zasadą państwa prawnego Trybunał Konstytucyjny miał na względzie, iż koncesja na prowadzenie apteki jest pod względem prawnym niczym innym, jak decyzją administracyjną, a więc aktem prawnym organu państwowego, z którego wynikają określone uprawnienia /prawa/ dla adresata koncesji /koncesjonariusza/. Treścią tego uprawnienia jest prawo do prowadzenia apteki na rachunek własny, z zachowaniem warunków określonych w koncesji oraz wynikających z przepisów prawa dotyczących tego rodzaju działalności. Jest zarazem uprawnieniem do prowadzenia szczególnego rodzaju działalności gospodarczej, wymagającej angażowania określonych środków materialnych rzeczowych i finansowych oraz czynnika ludzkiego, wreszcie podejmowania licznych przedsięwzięć organizacyjnych. Koncesja, jako decyzja administracyjna, korzysta z wynikającej z przepisów Kodeksu postępowania administracyjnego ochrony jej trwałości: wiąże organ administracji państwowej od którego pochodzi od chwili jej wydania, a z chwilą uzyskania przymiotu "ostatecznej" może być zmieniona bądź uchylona jedynie w nader szczególnych warunkach i to przez naczelny organ administracji państwowej, mianowicie, jeżeli w inny sposób nie można usunąć zagrożenia życiu lub zdrowiu ludzkiemu, zapobiec poważnym szkodom dla gospodarki narodowej, bądź dla ważnych interesów Państwa /art. 161 Kpa/. Wszak zmiana bądź uchylenie także w tych nadzwyczajnych wypadkach decyzji administracyjnej może mieć miejsce jedynie za odszkodowaniem za poniesione w związku z tym szkody.
Co więcej, zasada trwałości decyzji administracyjnych, w tym koncesji i decyzji w sferze prawa gospodarczego coraz szerzej ugruntowuje się w naszym prawie. Dowodem tego jest m.in. nowela z dnia 16 października 1991 r. do ustawy o działalności gospodarczej w części dotyczącej koncesjonowania tej działalności. Ma to swoje źródło w proklamowanej w Konstytucji zasadzie państwa prawnego oraz wynikających z tej zasady - zasad: zaufania obywateli do państwa, a w szczególności do stanowionego przezeń prawa oraz ochrony praw słusznie nabytych. Tak więc wedle ustawy o działalności gospodarczej, cofnięcie koncesji pomijając takie wypadki, jak cofnięcie koncesji na skutek zaniechania działalności, może mieć miejsce z przyczyn zawinionych przez koncesjonariusza, mianowicie w wypadkach nie usunięcia w wyznaczonym terminie stwierdzonych w toku kontroli uchybień w prowadzeniu apteki, dopuszczenie do rażących uchybień w prowadzeniu apteki i orzeczenia przez sąd o zakazie prowadzenia apteki. Poza tym na podstawie tej ustawy koncesja może być cofnięta ze względu na zagrożenie interesu gospodarki narodowej lub bezpieczeństwo państwa oraz zagrożenia bezpieczeństwa lub dóbr osobistych. Potwierdza to, iż w przepisach prawa ugruntowała się zasada nader restryktywnego podchodzenia do sprawy uchylania bądź zmiany ostatecznych decyzji administracyjnych, a tym bardziej do uchylania bądź zmiany koncesji. Rodzą one bowiem określone uprawnienia dla koncesjonariuszy. Cofnięcie lub zmiany koncesji łączy się z reguły w tych wypadkach z wykroczeniem w sferę nabytych przez koncesjonariusza praw. W demokratycznym państwie prawnym stabilność decyzji administracyjnych, tym więcej koncesji powinny być szczególnie chronione, jako składnik porządku prawnego oraz przejaw ochrony praw słusznie nabytych.