Gdy chodzi o kwotowe "przeliczniki" potencjału gospodarstwa rolnego wyrażonego w hektarach przeliczeniowych, to powstaje jeszcze pytanie, z jakiego okresu należy przyjmować "zamienną" kwotę przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia w gospodarce narodowej /które ulega przecież zmianie z miesiąca na miesiąc/. Otóż w celu uzyskania współmierności porównania dochodów pozarolniczych z dochodami z gospodarstwa rolnego w aspekcie czasowym należy przyjmować "miary czasu" określone w pkt. 1 i 2 art. 2 ust. 1 ustawy o zasiłkach, to znaczy przy ustalaniu prawa do zasiłku rodzinnego na okres od 1 marca do 31 sierpnia w przeliczeniach należy brać pod uwagę kwotę przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia z IV kwartału poprzedniego roku, a przy ustalaniu tego prawa na okres od 1 września danego roku do ostatniego dnia lutego następnego roku - analogiczną kwotę z II kwartału danego roku.
Kwestionowana przez Rzecznika Praw obywatelskich treść par. 7 rozporządzenia wykonawczego jest w pełni zgodna z powyższymi wnioskami interpretacyjnymi, wywiedzionymi wprost z przepisów ustawy i ściśle zdeterminowana normami ustawowymi. Za uchybienie wobec techniki legislacyjnej należy uznać brak wyraźnego sprecyzowania tak ważnego zagadnienia merytorycznego wprost w ustawie. Można też mieć zastrzeżenia co do sformułowania zaskarżonego paragrafu, gdy mowa jest w nim o równości dochodu z 2 ha przeliczeniowych z określoną kwotą, nie zaś - co w świetle rozważań dokonanych wyżej w pkt. 2 byłoby sformułowaniem trafniejszym - o sposobie przeliczenia tego dochodu dla potrzeb ustalenia prawa do zasiłku rodzinnego. Niezbyt fortunne jest wreszcie zamieszczenie owej treści w postaci odrębnego przepisu rozporządzenia - co sugeruje, jakoby paragraf ten miał jakieś "własne", uzupełniające treść ustawy znaczenie - a nie w postaci pouczenia o obowiązującym stanie prawnym w ramach jednego z formularzy ustalonych w załącznikach do rozporządzenia. Wskazane zastrzeżenia natury techniczno-redakcyjnej są jednak irrelewantne przy ocenie legalności i konstytucyjności rozpatrywanego paragrafu. Jego treść jest w pełni zgodna z ustawą o zasiłkach, a sformułowanie pozwala na jednoznaczne i prawidłowe stosowanie ustawy w praktyce. W wykonaniu ustawowego upoważnienia do określenia wzoru wniosku o ustalenie uprawnień do zasiłku rodzinnego i wzoru oświadczenia o dochodach rodziny /art. 17 ust. 2 ustawy o zasiłkach/ Minister Pracy i Polityki Socjalnej miał prawo umieścić zgodne z treścią ustawy niezbędne pouczenia o obowiązującym stanie prawnym, służące prawidłowemu wypełnieniu odpowiednich formularzy przez osobę ubiegającą się o zasiłek i zgodnej z ustawą analizie ich treści przez pracowników odpowiednich instytucji. Omawiany paragraf nie narusza żadnego z przepisów wskazanych przez wnioskodawcę jako podstawy kontroli tego przepisu.
7. Gdy chodzi o par. 10 rozporządzenia wykonawczego, to przede wszystkim należy podkreślić, że chybiony jest zarzut niezgodności tego przepisu z treścią art. 35 ust. 1 ustawy o zasiłkach, w myśl którego zasiłki rodzinne i pielęgnacyjne są finansowane z budżetu państwa. Norma ta oznacza, że finansowy ciężar wypłat zasiłków ponosi budżet państwa, co wyłącza możliwość obciążania kosztami tych świadczeń jakichkolwiek funduszy pozabudżetowych. Zasada ta nie przesądza natomiast technicznych aspektów realizacji zadań wynikających z ustawy. W szczególności nie wynika z niej, że każda wypłata zasiłku rodzinnego czy opiekuńczego musi polegać na prostym transferze określonej kwoty z rachunku bankowego czy kasy budżetu państwa do osoby uprawnionej do zasiłku; nie wynika z niej generalny zakaz stosowania transferów za pośrednictwem podmiotów trzecich, refundacji przez budżet wypłat dokonywanych ze środków pozabudżetowych czy rozliczeń kompensacyjnych między budżetem a uprawnionymi lub między budżetem a "pośrednikami" w wypłacie świadczeń. Skomplikowany jest unormowany w ustawie o zasiłkach system "pośrednictwa" w wypłatach zasiłków, refundacji środków i rozliczeń kompensacyjnych między budżetem państwa, "pośrednikami" wypłacającymi zasiłki uprawnionym, a zarazem obowiązanymi do płacenia /za inne osoby/ składek na ubezpieczenie, wreszcie funduszami ubezpieczeń społecznych /por. art. 20 i art. 23/.