Prywatyzacja przedsiębiorstw państwowych
Tezy

1. Art. 1 ust. 3 ustawy z dnia 21 lipca 1995 r. o komercjalizacji i prywatyzacji przedsiębiorstw państwowych jest niezgodny z art. 1 Ustawy Konstytucyjnej z dnia 17 października 1992 r. o wzajemnych stosunkach między władzą ustawodawczą i wykonawczą Rzeczypospolitej Polskiej oraz o samorządzie terytorialnym /Dz.U. nr 84 poz. 426; zm. Dz.U. 1995 nr 38 poz. 184/ i z art.1 przepisów konstytucyjnych pozostawionych w mocy na podstawie art. 77 powołanej Ustawy Konstytucyjnej przez to, że sprzecznie z zasadą demokratycznego państwa prawnego a także z zasadą podziału władzy uzależnia wykonywanie przez właściwe organy władzy wykonawczej określonych ustawowo uprawnień od zgody Sejmu wyrażonej w drodze uchwały podjętej na wniosek Rady Ministrów, powodując przy tym niepewność sytuacji prawnej spółek powstałych w wyniku komercjalizacji przedsiębiorstwa państwowego w celu prywatyzacji oraz osób, którym przyznano w przepisach ustawy uprawnienia do nieodpłatnego nabycia należących do Skarbu Państwa akcji spółki; 2. Art. 1 ust. 3 ustawy z dnia 21 lipca 1995 r. o komercjalizacji i prywatyzacji przedsiębiorstw państwowych jest zgodny z art. 52 ust. 1 powołanej wyżej Ustawy Konstytucyjnej z dnia 17 października 1992 r.

3. Art. 33 ust. 3 i art. 39 ust. 3 ustawy z dnia 21 lipca 1995 r. o komercjalizacji i prywatyzacji przedsiębiorstw państwowych są niezgodne z art. 1 przepisów konstytucyjnych pozostawionych w mocy na podstawie art. 77 powołanej wyżej Ustawy Konstytucyjnej z dnia 17 października 1992 r. przez to, że sprzecznie z zasadą demokratycznego państwa prawnego przewidują formę rozporządzenia, o którym mowa w art. 54 ust. 1 tejże Ustawy Konstytucyjnej, dla wydawanych przez Radę Ministrów aktów indywidualnych; 4. Art. 55 ust. 1 i ust. 3 ustawy z dnia 21 lipca 1995 r. o komercjalizacji i prywatyzacji przedsiębiorstw państwowych są zgodne z art. 1 i art. 52 ust. 1 Ustawy Konstytucyjnej z dnia 17 października 1992 r. jak również z art. 1 przepisów konstytucyjnych pozostawionych w mocy na podstawie art. 77 tejże Ustawy Konstytucyjnej.

Inne orzeczenia z hasłem:
Prywatyzacja przedsiębiorstw państwowych
Inne orzeczenia sądu:
Trybunał Konstytucyjny
Uzasadnienie strona 1/10

Art. 1 Małej Konstytucji stanowi, że organami Państwa w zakresie władzy ustawodawczej są - Sejm i Senat RP, w zakresie władzy wykonawczej - Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej i Rada Ministrów, w zakresie władzy sądowniczej - niezawisłe sądy.

W orzeczeniu z dnia 9 listopada 1993 r. /K 11/93 - OTK 1993 cz. II poz. / Trybunał Konstytucyjny uznał, że przepis ten ustanowił expressis verbis zasadę podziału władzy, lecz już w dalszym ciągu swych wywodów ustanowioną przez art. 1 Małej Konstytucji zasadę Trybunał Konstytucyjny nazywa zasadą podziału władz. Co do tak nazwanej zasady Trybunał Konstytucyjny stwierdził, że wynika z niej, "iż władza ustawodawcza, wykonawcza i sądownicza są rozdzielone, a nadto, iż musi między nimi panować równowaga oraz, że muszą one między sobą współpracować.

Zasada ta nie ma znaczenia czysto organizacyjnego. Celem zasady podziału władz m.in. jest ochrona praw człowieka przez uniemożliwienie nadużywania władzy przez którykolwiek ze sprawujących ją organów". Myśl tę rozwinął Trybunał Konstytucyjny w orzeczeniu z dnia 21 listopada 1994 r. /K 6/94/, zwracając wówczas uwagę - co było uzasadnione przedmiotem sprawy - na zasadniczą odmienność układu stosunków między władzą sądowniczą a każdą z pozostałych władz /"do istoty wymiaru sprawiedliwości należy, by sprawowany on był wyłącznie przez sądy, a pozostałe władze nie mogły ingerować w te działania czy w nich uczestniczyć"/.

Co się zaś tyczy układu stosunków między trzema władzami, wymienionymi w art. 1 Małej Konstytucji, to Trybunał Konstytucyjny stwierdził, że "wymóg " rozdzielenia" władz oznacza m.in., iż każdej z trzech władz powinny przypadać kompetencje materialne odpowiadające ich istocie, a co więcej - każda z trzech władz powinna zachowywać pewne minimum wyłączności kompetencyjnej stanowiącej o zachowaniu tej istoty". Na tym tle Trybunał Konstytucyjny stwierdził, że w zakresie układu stosunków między władzą ustawodawczą i wykonawczą "zjawiskiem typowym - i to zarówno w systemie parlamentarnym, jak i w systemie prezydenckim, jest też jednak pewne przecinanie się czy nakładanie kompetencji, sięgające nawet w dziedziny należące do "istoty" ustawodawstwa /np. ustawodawstwo delegowane - art. 23 Małej Konstytucji/ czy działalności wykonawczej.

W sprawie tej wystąpiły wszakże specyficzne problemy, które stanowią o jej złożoności, a wyrażają się one w tym, że:

1) chodzi o ingerencję bardzo rozległą, lecz i zarazem głęboką w sferę władzy wykonawczej;

2) ingerencja zastrzeżona jest tylko dla jednego organu władzy ustawodawczej - Sejmu;

3) ingerencja powiązana jest w szczególny sposób z inicjatywą jednego tylko organu władzy wykonawczej - Rady Ministrów - brak tej inicjatywy oznacza w praktyce niewykonywanie ustawy;

4) ingerencja ma dotyczyć również organów władzy wykonawczej innych aniżeli wymienione w art. 1 Małej Konstytucji - organu założycielskiego, organów wykonujących uprawnienia Skarbu Państwa wynikające z należących doń akcji spółek powstałych w wyniku komercjalizacji;

5) dla oceny konstytucyjności przepisu doniosłe znaczenie ma nie tylko zakres możliwej ingerencji, lecz również powstrzymanie się wymienionych w nim organów od jakiegokolwiek działania, przewidzianego w badanym przepisie;

Strona 1/10
Inne orzeczenia z hasłem:
Prywatyzacja przedsiębiorstw państwowych
Inne orzeczenia sądu:
Trybunał Konstytucyjny