1. Art. 1 pkt 11 ustawy z dnia 29 czerwca 1995 r. o zmianie ustawy o radiofonii i telewizji oraz o zmianie niektórych innych ustaw jest zgodny z art. 1, art. 36b oraz z art. 67 ust. 1 i 2 przepisów konstytucyjnych pozostawionych w mocy na podstawie art. 77 Ustawy Konstytucyjnej z dnia 17 października 1992 r. o wzajemnych stosunkach między władzą ustawodawczą i wykonawczą RP oraz o samorządzie terytorialnym /Dz.U. nr 84 poz. 426; zm. Dz.U. 1995 nr 38 poz. 184/; 2. Art. 1 pkt 15 ustawy z dnia 29 czerwca 1995 r. o zmianie ustawy o radiofonii i telewizji oraz o zmianie niektórych innych ustaw jest zgodny z art. 1, art. 36b oraz z art. 67 ust. 1 i 2 przepisów konstytucyjnych pozostawionych w mocy na podstawie art. 77 Ustawy Konstytucyjnej z dnia 17 października 1992 r. o wzajemnych stosunkach między władzą ustawodawczą i wykonawczą RP oraz o samorządzie terytorialnym /Dz.U. nr 84 poz. 426; zm. Dz.U. 1995 nr 38 poz. 184/; 3. Art. 1 pkt 16 lit. "b" ustawy z dnia 29 czerwca 1995 r. o zmianie ustawy o radiofonii i telewizji oraz o zmianie niektórych innych ustaw jest zgodny z art. 1, art. 36b oraz z art. 67 ust. 1 i 2 przepisów konstytucyjnych pozostawionych w mocy na podstawie art. 77 Ustawy Konstytucyjnej z dnia 17 października 1992 r. o wzajemnych stosunkach między władzą ustawodawczą i wykonawczą RP oraz o samorządzie terytorialnym /Dz.U. nr 84 poz. 426; zm. Dz.U. 1995 nr 38 poz. 184/.
Trybunał dokonał wykładni zasady równości w wielu orzeczeniach /por. P 2/87, U 7/87, K 1/88, K 3/89, K 1/90, K 1/91/. Zgodnie z utrwalonym poglądem zasada równości polega na tym, iż wszystkie podmioty prawa charakteryzujące się daną cechą istotną w równym stopniu mają być traktowane równo, tzn. według jednakowej miary, bez zróżnicowań zarówno dyskryminujących, jak i faworyzujących. Oznacza to tym samym akceptację różnego traktowania przez prawo różnych podmiotów.
Zasada równości jest więc ujmowana w kategoriach względnych i nie wyklucza określonych ulg czy preferencji /przywilejów/. W ujęciu konstytucyjnym równość wobec prawa zakłada istnienie wspólnej istotnej cechy faktycznej, uzasadniającej równe traktowanie obywateli /U 9/90/. W rozpatrywanej sprawie cechą tą jest kryterium dostępności programu na danym obszarze, różnicujące krajowych nadawców komercyjnych na tych, którzy legitymują się tą cechą oraz pozostałych nadawców /krajowych i zagranicznych/, którzy kryterium tego nie spełniają, co w konsekwencji prowadzi do różnicowania ich praw.
O naruszeniu konstytucyjnej zasady równości wobec prawa można by zatem mówić jedynie w przypadku gdyby kwestionowany przepis nakazywał odmienne traktowanie któregoś z nadawców, mieszczących się w grupie tych nadawców, których programy są dostępne na danym obszarze. Tak jednak nie jest, ponieważ w świetle omawianego przepisu wszyscy nadawcy programów rozpowszechnianych na danym terenie powinni być traktowani jednakowo. Odmiennie natomiast mogą być traktowani jedynie pozostali nadawcy krajowi, których programy nie są dostępne na obszarze, na którym działa telewizja kablowa. W konkluzji należy zatem stwierdzić brak podstaw do uznania, iż art.1 pkt 15 ustawy /w nowym brzmieniu art. 43 ust. 1/ narusza art. 67 ust. 2 przepisów konstytucyjnych. Zróżnicowanie nadawców krajowych ze względu na kryterium miejsca rozpowszechniania programu jest bowiem zgodne z treścią wyrażonej w tym artykule zasady równości wobec prawa.
Równość wobec prawa to także zasadność wybrania takiego, a nie innego kryterium różnicowania podmiotów prawa. TK wielokrotnie podkreślał również związek zasady równości z zasadą sprawiedliwości, dopuszczając zróżnicowanie w prawie, o ile jest ono usprawiedliwione /por. m.in. K 3/89, K 1/90, K 7/90, K 1/91, K 8/91/. Gdy idzie o obowiązki nakładane na obywateli /podmioty prawa/ to także powinny one być ukształtowane zgodnie z zasadami równości, sprawiedliwości oraz ekonomiczności /por. K 3/89, U 2/91/.
Nie wydaje się również, by kwestionowany przepis godził w wolność słowa i prawo obywateli do informacji. Wręcz odwrotnie ustawowe zagwarantowanie odbiorcom możliwości korzystania w sieci telewizji kablowej ze wszystkich programów dostępnych na danym obszarze poszerza dostępność różnorodnych programów dla obywateli, bez ponoszenia przez nich dodatkowych, wysokich opłat. Omawiany przepis nie wyłącza zresztą możliwości wprowadzania do sieci kablowej innych programów prywatnych nadawców krajowych i zagranicznych. Warto też zauważyć, iż został pozostawiony w mocy, bez zmian, art. 43 ust.2 ustawy o radiofonii i telewizji, zgodnie z którym Przewodniczący Krajowej Rady może, w uzasadnionych przypadkach, wydać decyzję zezwalającą na inną, niż przewidziana w ust.1 tegoż artykułu, kolejność wprowadzania programów do sieci kablowej. Przepis ten zapewnia zatem niezbędną elastyczność w stosowaniu omawianej regulacji, stwarzając możliwość uwzględnienia szczególnych sytuacji. Mankamentem wskazanego przepisu jest natomiast brak jakichkolwiek wskazań co do przesłanek, które musiałyby być spełnione, by można było uznać, iż zachodzi wymieniony tu "uzasadniony przypadek", pozwalający na zmianę kolejności programów wprowadzanych do sieci kablowej.