I. art. 36 ust. 1 ustawy z dnia 10 maja 1990 r. - Przepisy wprowadzające ustawę o samorządzie terytorialnym i ustawę o pracownikach samorządowych /Dz.U. nr 32 poz. 191 ze zm./ w brzmieniu sprzed wejścia w życie ustawy z dnia 18 stycznia 1996 r. o zmianie ustawy - Przepisy wprowadzające ustawę o samorządzie terytorialnym i ustawę o pracownikach samorządowych /Dz.U. nr 23 poz. 102/ jest zgodny z art. 1 przepisów konstytucyjnych pozostawionych w mocy przez art. 77 Ustawy Konstytucyjnej z dnia 17 października 1992 r. o wzajemnych stosunkach między władzą ustawodawczą i wykonawczą Rzeczypospolitej Polskiej oraz o samorządzie terytorialnym /Dz.U. nr 84 poz. 426 ze zm./ i nie jest niezgodny z art. 71 ust. 2 powołanej Ustawy Konstytucyjnej z dnia 17 października 1992 r.
II. art. 36 ust. 5 ustawy z dnia 10 maja 1990 r. - Przepisy wprowadzające ustawę o samorządzie terytorialnym i ustawę o pracownikach samorządowych /Dz.U. nr 32 poz. 191 ze zm./ jest zgodny z art. 1 powołanych wyżej przepisów konstytucyjnych.
Przede wszystkim należy odnieść się do zastrzeżeń formalnych zgłaszanych przez Prokuratora Generalnego w odniesieniu do wniosków Rady Gminy Lesznowola i Rady Gminy Warszawa-Wilanów. Zastrzeżenia te są słuszne w tym zakresie w jakim Prokurator Generalny zwraca uwagę na brak precyzji uzasadnienia obu wniosków. Nie ulega jednak wątpliwości, że Wnioskodawczynie kierują swe zarzuty przeciw zawartej w art. 36 zasadzie przejścia na gminy "zobowiązań i wierzytelności rad narodowych i terenowych organów administracji państwowej stopnia podstawowego". Nie ulega też wątpliwości, że Wnioskodawczynie jako wzorzec dla kontroli konstytucyjności wskazują art. 1 przepisów konstytucyjnych pozostawionych w mocy przez art. 77 Ustawy Konstytucyjnej z dnia 17 października 1992 r. o wzajemnych stosunkach między władzą ustawodawczą i wykonawczą Rzeczypospolitej Polskiej oraz o samorządzie terytorialnym /Dz.U. nr 84 poz. 426 ze zm./ - odtąd: "Mała Konstytucja" - a Rada Gminy Warszawa-Wilanów twierdzi nadto, że zaskarżony art. 36 ust. 1 ustawy z dnia 10 maja 1990 r. jest sprzeczny z art. 71 ust. 2 Małej Konstytucji. Argumenty zawarte w uzasadnieniu obu wniosków wyraźnie nawiązują do konkretnych stanów faktycznych i sporów, w których obie wnioskujące gminy są stronami. To co wskazuje Prokurator Generalny, formułując swe zastrzeżenia formalne, jest tego typu usterką, która nie stanowi przeszkody w nadaniu wnioskom biegu i merytorycznym rozpoznaniu sprawy.
Nie można też uznać za trafny pogląd Prokuratora Generalnego, iż złożenie pod wnioskiem Rady Gminy Warszawa-Wilanów podpisów przez osoby, które nie wchodzą w skład tej Rady, a są przewodniczącymi rad innych gmin, poszerza liczbę Wnioskodawczyń o dwie inne gminy. Z pisma zawierającego wniosek Rady Gminy Warszawa-Wilanów jednoznacznie wynika, że jest to wniosek jedynie jednej Wnioskodawczyni, a złożenie na tym piśmie podpisów przez osoby z innych gmin nie wywarło żadnych skutków prawnych i może być co najwyżej oceniane w kategoriach formalnych wymagań stawianych pismom do Trybunału Konstytucyjnego. Wymagania te zostały naruszone przez zamieszczenie w piśmie zbędnych podpisów.
Nie można też przypisać Wnioskodawczyniom, że zmierzają w istocie do uzyskania korzystnej dla siebie wykładni zaskarżonego przepisu chociaż w uzasadnieniach wniosków wyraźnie można zauważyć wątek polemiczny z bliżej nie sprecyzowanym rozumieniem przepisu, z którym prawdopodobnie Wnioskodawczynie zetknęły się w prowadzonych z ich udziałem sporach. Jest rzeczą oczywistą, że w wyniku regulacji przyjętej w art. 36 ust. 1 ustawy z dnia 10 maja 1990 r. na gminy przeszły długi, które powstały przed dniem 27 maja 1990 r. w związku z działalnością rad narodowych i terenowych organów administracji państwowej stopnia podstawowego.
Argumentacja Wnioskodawczyń zmierza do wykazania, że w praktyce skutek ten pozostaje w sprzeczności z zasadą sprawiedliwości społecznej. Przytoczone w uzasadnieniach wniosków przykłady służą wzmocnieniu tej argumentacji. Ze względu na zakres i charakter unormowania zawartego w zaskarżonym przepisie nie byłoby jednak wskazane uogólnianie tego co zostało przytoczone exempli modo i interpretowanie zaskarżonego przepisu w taki sposób, aby nie odnosił się on do stanów faktycznych, o których mówią Wnioskodawczynie. Do sprawy niniejszej nie można odnieść tego sposobu rozumowania, na który wskazuje Prokurator Generalny w uzasadnieniu swego stanowiska. Odpowiedź na pytanie czy i w jakim zakresie doszło w konkretnym stosunku obligacyjnym do przejścia z dniem 27 maja 1990 r. uprawnienia lub obowiązku ze Skarbu Państwa na gminę musi być zawsze poprzedzona dokładną analizą stanu faktycznego i prawnego. Przykładów takiej analizy dostarcza orzecznictwo Sądu Najwyższego i Naczelnego Sądu Administracyjnego przytaczane zarówno przez Wnioskodawczynie jak i przez Prokuratora Generalnego. Konkretne rozstrzygnięcia akcentują związek między układem kompetencji organów administracji publicznej a następstwem prawnym w konkretnych stosunkach zobowiązaniowych.