1. Art. 3 ust. 3, 3a, 3b i 4 ustawy z dnia 23 grudnia 1988 r. o działalności gospodarczej /Dz.U. nr 41 poz. 324 ze zm./ nie są niezgodne z art. 1, art. 6, art. 7 i art. 67 ust. 2 przepisów konstytucyjnych pozostawionych w mocy przez art. 77 Ustawy Konstytucyjnej z dnia 17 października 1992 r. o wzajemnych stosunkach między władzą ustawodawczą i wykonawczą Rzeczypospolitej Polskiej oraz o samorządzie terytorialnym /Dz.U. nr 84 poz. 426 ze zm./.
2. Art. 25e, 25f, 25g i 25h ustawy z dnia 23 grudnia 1988 r. o działalności gospodarczej /Dz.U. nr 41 poz. 324 ze zm./ w zakresie w jakim art. 3 ust. 4 tejże ustawy odnosi je do podmiotów gospodarczych, które zgodnie z odrębnymi przepisami obowiązane są do prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów, są niezgodne z art. 1 przepisów konstytucyjnych pozostawionych w mocy przez art. 77 Ustawy Konstytucyjnej z dnia 17 października 1992 r. o wzajemnych stosunkach między władzą ustawodawczą i wykonawczą Rzeczypospolitej Polskiej oraz o samorządzie terytorialnym /Dz.U. nr 84 poz. 426 ze zm./, ponieważ naruszają zasadę bezwzględnej wyłączności ustawy w określaniu znamion czynów karalnych.
Swoboda działalności gospodarczej, wyrażona w art. 6 przepisów konstytucyjnych, nie ma charakteru absolutnego - tak, jak i inne konstytucyjne prawa i wolności jednostki może być poddawana przez ustawodawcę pewnym ograniczeniom. Generalnie odnoszą się tu ogólne zasady konstytucyjne: prawa i wolności jednostki mogą być ograniczone tylko, gdy jest to dopuszczone w przepisach konstytucyjnych; ograniczenia mogą być wprowadzane tylko w zakresie niezbędnym i traktowane być muszą w kategoriach wyjątków; ani poszczególne ograniczenia, ani też ich suma nie mogą naruszać "istoty" praw bądź wolności im poddanych /tak zwłaszcza uchwała TK z dnia 2 marca 1994 r. - W 3/93 OTK 1994 cz. I poz. 17/. Gdy chodzi o swobodę działalności gospodarczej, to możliwość jej ograniczania /regulowania/ została wyraźnie dopuszczona w art. 6 przepisów konstytucyjnych, który stanowi, że "(...) ograniczenie tej swobody może nastąpić jedynie w ustawie". TK uważa za oczywiste, że działalność gospodarcza, ze względu na jej charakter, a zwłaszcza na bliski związek zarówno z interesami innych osób, jak i interesem publicznym może podlegać różnego rodzaju ograniczeniom w stopniu większym niż prawa i wolności o charakterze osobistym bądź politycznym.
Istnieje w szczególności legitymowany interes państwa w stworzeniu takich ram prawnych obrotu gospodarczego, by zminimalizować przypadki nierzetelności w stosunkach między podmiotami gospodarczymi, jak i w wykonywaniu przez te podmioty swych obowiązków publicznych, m.in. obowiązku podatkowego.
Zakres, w jakim Konstytucja dopuszcza ograniczanie swobody działalności gospodarczej, był już przedmiotem rozstrzygnięć Trybunału Konstytucyjnego. W aspekcie formalnym, cytowany fragment art. 6 przepisów konstytucyjnych oznacza, że regulacja ustawowa jest jedyną dopuszczalną formą ustanawiania ograniczeń tej swobody. Konstytucyjnie zakazane jest więc w każdym razie samoistne, tzn. nie oparte na odpowiednio precyzyjnym upoważnieniu ustawowym, ustanawianie takich ograniczeń przez akty nie mające ustawowej rangi /zob. m.in. K 6/90 z dnia 12 lutego 1991 r. - OTK 1991 poz. /.
Trybunał Konstytucyjny od dawna jednak dopatruje się w art. 6 przepisów konstytucyjnych także aspektu materialnego, uznając że norma ta nie udziela ustawodawcy blankietowego upoważnienia dla swobodnego ingerowania w swobodę działalności gospodarczej, byle dokonywano tego w formie ustawy.
O ile we wcześniejszym orzecznictwie wskazywano, że ograniczenie swobody działalności dopuszczalne jest, gdy "godzi ona w jakikolwiek interes uznany przez ustawodawcę za zasługujący na obronę" /K 6/90/, to już w tym samym roku uznano, iż "ograniczenia swobody, o której mówi art. 6 (...) nie może być dowolne" /orzeczenie z dnia 9 kwietnia 1991 r. U 9/90 - OTK 1991 poz. /, "rozumie się, że u podstaw takiego ograniczenia lec powinny określone racjonalne względy" /orzeczenie z dnia 17 grudnia 1991 r. U 2/91 - OTK 1991 poz. /.