W orzeczeniu tym TK stwierdził również: "Rozważenie, czy zakaz ten nie został naruszony przez ustawodawcę uwzględniać powinno specyfikę poszczególnych praw i wolności jednostki /surowsze standardy oceny przykładać należy np. do regulacji praw i wolności osobistych i politycznych niż do praw ekonomicznych czy socjalnych/, bo z tego wynikają ogólne granice dopuszczalnych ograniczeń. Rozważania te powinny następnie udzielać odpowiedzi na trzy pytania:
1. czy wprowadzona regulacja ustawodawcza jest w stanie doprowadzić do zamierzonych przez nią skutków;
2. czy regulacja ta jest niezbędna dla ochrony interesu publicznego, z którym jest powiązana;
3. czy efekty wprowadzanej regulacji pozostają w proporcji do ciężarów nakładanych przez nią na obywatela /tzw. proporcjonalność, wspomniana już np. w orzeczeniu TK z dnia 26 stycznia 1993 r. U 10/92 - OTK 1993 cz. I poz. 2/" i dalej "Trybunał Konstytucyjny nie jest powołany do kontrolowania celowości i trafności rozwiązań przyjmowanych przez ustawodawcę.
Punktem wyjścia dla jego orzeczeń jest zawsze założenie racjonalnego działania ustawodawcy i domniemanie zgodności ustaw z konstytucją. Jeżeli jednak konstytucja nakłada na ustawodawcę obowiązek stanowienia prawa zgodnego z wymaganiami o tak generalnym charakterze, jak demokratyczne państwo prawne czy zaufanie obywatela do państwa, to nakazuje to TK interweniować w tych wszystkich przypadkach, gdy ustawodawca przekroczy zakres swej swobody regulacyjnej w sposób na tyle drastyczny, że naruszenie wspomnianych klauzul konstytucyjnych stanie się ewidentne.
Wnioskodawca nie oddziela w swym wniosku i jego uzasadnieniu uprawnień gminy jako właściciela od praw i obowiązków gminy o wyraźnie publicznym charakterze, co prowadzi do zakwestionowania zgodności art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 12 października 1994 r. z art. 71 ust. 2 Małej Konstytucji i ze skonstruowanym przez Wnioskodawcę wzorcem kontrolnym, na który miałyby się składać art. 5 i art. 67 ust. 2 przepisów konstytucyjnych rozpatrywane w związku z art. 70 ust. 1 i art. 71 ust. 2 Małej Konstytucji. Jak wykazano wyżej /pkt 3 niniejszego uzasadnienia/ zakwestionowany przepis dotyczy majątkowych uprawnień gminy, a więc zupełnie innej sfery prawnej aniżeli art. 71 ust. 2 Małej Konstytucji. Przyznanie, określonym w art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 12 października 1994 r. podmiotom, roszczenia o złożenie przez gminę oświadczenia woli nie narusza sfery zadań publicznych jednostek samorządu terytorialnego. Obowiązek złożenia przez gminę żądanego przez przedsiębiorstwo państwowe lub spółkę oświadczenia woli nie jest zadaniem publicznym, a spór wywołany odmową złożenia takiego oświadczenia woli rozpatrywany jest przez sąd powszechny w trybie procesu cywilnego.
Obowiązek złożenia przez gminę oświadczenia woli nie osłabia konstytucyjnej gwarancji udziału samorządu terytorialnego w sprawowaniu władzy, ustanowionej w art. 5 przepisów konstytucyjnych, a także zasady równoprawności obywateli, o której mowa w art. 67 ust. 2 przepisów konstytucyjnych. Rozpatrywanie tych przepisów w związku z art. 70 ust. 1 i art. 71 ust. 2 Małej Konstytucji - zgodnie z propozycją Wnioskodawcy - również nie pozwala stwierdzić niekonstytucyjności art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 12 października 1994 r., a to z tego względu, że zakwestionowany przepis reguluje sferę uprawnień prywatnych gminy, a powołane przepisy Małej Konstytucji odnoszą się do sfery publicznej.